De vierde donderdag van november loopt heel Amerika eens niet de hele dag te grazen, zoals hier normaal gezien gebeurt, maar gaan ze rustig aan de eettafel zitten om samen te eten. Thanksgiving day, of kortweg Thanksgiving, is  het grootste familiefeest van het jaar, en mensen reizen vele duizenden kilometers om bij hun ‘loved ones’ te zijn. De wegen en de luchthavens zijn daarom druk druk druk, de straten des te leger. De winkels, die je op een gemiddelde zondag tot 22u30 ontvangen, zijn plots vroeger dicht, of zelfs heel de dag gesloten.

De avond voor Thanksgiving, Thanksgiving eve, zijn het de jongeren die de bloemetjes gaan buiten zetten- en dat zijn geen chrysantjes. Overal wordt uitbundig gefeest, de alcohol vloeit rijkelijk en er is geen taxi, Uber of huurauto meer te krijgen. Wij waren uitgenodigd op een sushi-en-gin-tonic-feestje bij vrienden, en trokken er heen met het reisbedje van ons ventje, vastbesloten ons niet te laten dirigeren door iets rudimentair als ‘bedtijd’. De gin-tonics heb ik aan me voorbij laten gaan, de sushi was geweldig maar wel geïnspireerd door het ‘in America everything is bigger’ adagio (met maki’s die ik in drie moest bijten om ze op te krijgen) en de happy baby vond al die mensen toch maar wat griezelig. En het reisbedje, dat een soort tentje is met een matrasje in, vond ie nog veel griezeliger. Het was dan ook pas na heel wat heen- en weer gewieg, zingen, neuriën en knuffelen dat hij zijn oogjes niet langer kon openhouden en zich gewonnen gaf – hij zou dan wel in de tent slapen. Een zoon van zijn moeder (eveneens geen tentenfan)!

We vonden toch een Ubertaxi om ons naar huis te brengen. De chauffeur vertelde ons dat Thanksgiving het moment herdacht dat de pelgrims in Amerika aankwamen, en dankzij de ‘natives’ nog een oogst hadden. Ze braken samen het brood. Later bleek dat manlief en ik op dat moment aan exact hetzelfde dachten, maar wijselijk onze mond hielden, nl. dat ze na dat brood de oorspronkelijke inwoners bedankten door hen in groten getale uit te moorden en hun land af te nemen.  Maar kom, details he.

Op Thanksgiving zelf waren we uitgenodigd door een Amerikaanse vriendin van onze Belgische vrienden hier, wat maakte dat het gezelschap bestond uit 6 Belgen, 1 Amerikaanse, en 1 Britse. Iedereen had iets meegebracht, en de gastvrouw toverde de klassieke kalkoen wel degelijk uit de oven. En ja, er waren veenbessen, geroosterde groenten, puree van zoete aardappel, macaroni en kaas met kreeft en pompoentaart (2 soorten!).  Het eten bleek fantastisch, de sfeer gezellig, ons ventje vrolijk en deze Thanksgiving-virgins waren dankbaar dat ze het konden en mochten meemaken. Het is dan ook een jaar geweest met zoveel om dankbaar voor te zijn. Af en toe mag een mens daar wel even bij stilstaan. En als dat dan moet bij heerlijk eten en goed gezelschap, tja, wie zijn wij om daar tegenin te gaan?

Stop! Turkey Time!

The good stuff