‘I get my charms from daddy’ staat er op zijn t-shirt te lezen. Het had niet beter kunnen passen. Wild zit hij in zijn stoeltje te trappelen, terwijl hij kreetjes uitslaat die het midden houden tussen een schaterlach en een hoestbui. Hij schudt zijn hoofdje van links naar rechts – een onhoorbare ‘neen’ op mijn vraag: moet jij eigenlijk geen dutje doen, klein spookje?

Wat is hij al veranderd sinds we hier onze koffers uitpakten eind juli. De mijlpalen volgen elkaar in snel tempo op. Een kleine progress report over onze schattigste Boston baby.

Cijfertjes

Volgens onze eigen metingen is hij ondertussen ongeveer 73 cm. Aangezien een bezoekje aan de pediater 240 dollar kost en Kind en Gezin hier geen huisbezoeken doet, rollen we af en toe zelf de lintmeter uit. We schatten dat hij nu zo’n 10 kg weegt. Wat maakt dat hij dezelfde kledingmaat draagt dan één van zijn vriendjes die een jaartje ouder is. Van wie zou hij dat hebben?

 

Motoriek

Een maand geleden begon hij al aardig rechtop te zitten. Dat lukt steeds beter, maar hij is zo nieuwsgierig naar alles om zich heen dat hij vaak omvalt terwijl hij ergens naar graait. Een ‘gracht van kussens’ maakt het wat veiliger. Hoewel ik al een paar keer op handen en knieën de living was rondgekropen, in de hoop een goed voorbeeld te stellen, was het pas toen hij een andere baby zag kruipen, dat hij diezelfde dag nog zijn actieradius besloot uit te breiden. De andere baby was dan ook twee weken jonger, misschien kon hij dat niet laten gebeuren? Opeens sloop hij de kamer rond. En dan breed grijnzen als de eindbestemming – vaak een speelgoedje of een doekje- bereikt is. Het gaat ondertussen steeds sneller, en hij zit geregeld op handen en knieën, maar een voorwaartse beweging maken lukt dan nog net niet.   We hebben toch maar een hekje gekocht om printer en dergelijke af te schermen, want het is duidelijk: het/hij kan snel gaan!

 

Eten

Groentepuree was nooit echt een probleem, maar sinds ik er een beetje vlees bij doe, gaat het 2 keer zo vlot binnen. Aardje naar zijn vaartje, of hoe zeggen ze dat? Pompoen en zoete aardappel is een hit, maar ook met worteltjes, courgette en appel oogstten we al successen. Kip, kalkoen, ham, rundsvlees, of een half eitje… laat maar komen! Hij steekt de lepel het liefst nog zelf in zijn mond, maar niet voordat hij de inhoud ervan aan een grondig onderzoek heeft onderworpen. Hoe voelt de puree? Hoe werkt de middelpuntvliedende kracht erop? Hoe kan je die uitsmeren op de tafel? Ik probeer het niet tegen te houden, wij willen ook graag weten wat we op ons bord krijgen. Ook al betekent het vaak dat ik de keuken, de stoel en de baby aan een grondige poetsbeurt moet onderwerpen na de lunch. Bovendien krijg je die lepel echt niet zo maar uit zijn hand gewrikt! En dan komt manlief thuis en spreekt hij een magische zin die je BC (before child) nooit zou gebruiken, zoals ‘waarom hangt er oranje puree aan je oor’?

Happy baby heeft nu ook twee tandjes, maar hij heeft er wel wat voor moeten doorstaan – een paar daagjes niet zichzelf zijn, koorts en duidelijk ongemak.  Nu is hij gefascineerd met wat daar plots is verschenen, en hij trekt dan ook de grappigste vissenbekjes terwijl hij met zijn lippen over zijn tandjes gaat.

 

Slaap kindje slaap

We waren verwend tot nu toe, maar de laatste dagen wordt hij weer wat vaker wakker ’s nachts. Omdat hij toch weer honger heeft, maar soms ook gewoon omdat hij opschrikt. Na een knuffel en/of een flesje slaapt hij meestal weer verder, maar ma en pa zijn de onderbroken nachten duidelijk niet meer gewoon – voor zover je dat gewoon kan worden. Ach, alles is een fase, er verandert ook zo veel voor hem. Behalve dat hij nog steeds het knuffeligste monstertje is, dat schatert als je zingt en danst, of kiekeboe speelt. Daar vind ik status quo best OK.