Of een andere mogelijke titel: Hoe het verleden mij mijn toekomst toonde

We gingen foto’s trekken voor de communie.

Dat was nog een dingetje, omdat zowel wijzelf als de fotograaf (mijn zus) nog op vakantie gaan en zo kwam het dat we twee maanden voor de communie afgesproken hadden.

De week voordien was ik tot het besef gekomen dat dat ook betekende dat we al een outfit moesten hebben, want ja, op die foto’s kan je moeilijk de jeans aan hebben die plots alweer te kort blijkt. Of de fleece met de dino’s op.

Enfin, dat kan wel, maar dat wilde ik niet.

Dus nog in alle haast de week voordien naar de winkel, en echt iets heel tof gevonden, soms lukt dat dus wel!

Maar ja, Frank Deboosere gaat op pensioen, dus we hadden het kunnen denken- de dag van de fotoshoot werd er regen, regen en regen voorspeld.

Wij deden een snelle brainstorm en schrapten alle buitenlocaties die we hadden opgelijst. We wilden foto’s gaan nemen in de binnenspeeltuin – kleurrijk, origineel, dat leek ons wel wat.

Enfin, long story short – ik kreeg vandaag een aantal foto’s van mijn zus door, en ik bleef opnieuw en opnieuw naar de close ups kijken van mijn oudste zoon, op een week na 8 jaar.

Hij ‘pakt’ op foto. Dat heeft hij van Manlief.

Ik kijk naar die foto’s en ik denk ‘wat een knap kind heb ik toch’. En dan dénk ik het niet alleen, ik voel het ook. Dat die jongen die daar zo schattig lacht, of wat cool in de lens kijkt, dat die bij ons hoort. Zijn eigen persoon, met eigen ideeën, gevoelens, wensen, dat is mijn kind.

Wauw.

Opeens krijg ik een flashback van 10 jaar geleden. 2013. In die tijd stond ik ergens in een database om af en toe mee te doen als figurant bij films e.d. Ik was iemand tegengekomen die zo geregeld opdook in reclamespots en die daar goed betaald voor kreeg. Ideaal dacht ik, dus ik meldde me aan bij het castingbureau.

Ik kreeg welgeteld 1 aanbieding, nl. 7 jaar na die aanmelding. Maar toen zochten ze mij wel, heel specifiek, voor een Nederlandse jeugdfilm. ‘Oorlogsgeheimen‘ heette die. Want één van de hoofdpersonages had ouders nodig, die dus enigszins op hem moesten lijken. En daarvoor vroegen ze mij. Als zijn mama. Op voorwaarde dat ik nog lange krullen had? Ja, die had ik dus nog.

De film speelde zich af in 1943 dus er kwam nog wat leuk kostuumwerk aan te pas. Toen ik aankwam, ontmoette ik na een paar uur de man die dan zogezegd mijn echtgenoot was. Een man van ongeveer 1m75 met bruin haar. We zouden samen met onze ‘zoon’ in de kerk zitten (effectief een echte kerk in Wallonië).

Ik vroeg me toen af hoe die ‘zoon’ van mij er zou uitzien. Omdat hij bij de ‘echte’ acteurs hoorde, duurde het een tijdje voor ik hem te zien kreeg.

Dat was zo grappig, want ik zag die jongen, en ik dacht ‘ah ja. Ik snap het nu‘. Hij was vrij donker van huid en haar – net als ik. En hij had krullen. ‘Jep‘ dacht ik, ‘dat zou mijn zoon kunnen zijn. Hoe gek.’

(Want in 2013 wilden Manlief en ik al even kinderen, maar het was al eens misgelopen en stiekem was ik net weer zwanger maar niemand wist dat dus sjjjjt.)

En vandaag, 10 jaar later, kijk ik naar foto’s van mijn echte zoon, en denk ik, dedju, die lijkt eigenlijk echt op een blondere versie van die jongen van toen.

Daarvoor moet je dan een dag in 1943 doorbrengen, om 10 jaar in de toekomst te kijken.

Ps- Ja, ik zat dus een dag in die kerk, en ja, we zijn die kerk een miljoen miljard keer uitgestapt op dezelfde manier (en mijn schoenen deden heel veel pijn- maar alles voor de kunst, toch?).

En ja, dat is vol-le-dig uit die film geknipt. Ik heb dus geen bewijzen van mijn schitterende filmcarrière…