Wie verhuist er nu voor een jaar naar Boston, met een baby van vier maanden?

Yours truly, that’s who.

Frisse veertiger-en-iets, levensgenieter, mama van onze Krullenbol (°2015) en Kleine broer (°2020) en meer dan een half leven met Manlief. Vind mezelf geen wetenschapper, maar ik studeerde het wel, vind mezelf geen schrijver, maar ik tik elke dag.

Wat ben ik dan wel? Foodie, experimentele kok, gezondheidsfreak, ecologische madam en empathisch ouder. Oh, en prettig gestoord. Dat ook wel. Sinds 2022 werk ik aan mijn eigen praktijk, waar ik gezinnen waar hoogbegaafdheid speelt, opnieuw laat schitteren.

Boston, baby! is geboren in juli 2015 als blogje om de thuisblijvers over onze Amerikaanse avonturen te vertellen. Al gauw groeide het uit tot mijn verzameling van onopvallende opvallendheden en ondoordachte bedenkingen. Dat mijn gedachten al wel eens bizarre sprongen maken, is officieel geen geheim meer.

Opnieuw in Belgenlandje aangekomen (zomer 2016) leek mijn online dagboek aan zijn laatste pagina toe – we woonden immers niet meer in Boston, en onze baby was al een stevige peuter. En onder ‘Leuven, peuter!’ bloggen, vond ik maar niks.

Maar tegen schrijfkriebels is geen talkpoeder opgewassen. Ik tik nog steeds, en het gaat nog steeds alle richtingen uit.

In ‘in de pen‘ probeer ik mijn mijmeringen vaste vorm te geven.

In ‘in de potten‘ waag ik me aan een weekmenu of een receptje.

‘In de spiegel‘ gaat over mezelf, mijn gezin, mijn wereld.

Bij ‘in de watten‘ vind je meer over die kleine reus die ooit de Bostonbaby was, en over zijn Kleine Broer, die ons de oren van het hoofd babbelt. Dit is geen mamablog as such, denk ik – maar ik ben wel een mama, en dit is mijn blog. Enige absurd fiere uitspraken en acute meligheid kunnen dus niet vermeden worden. And I’m not even sorry!

De inspiratie vloeit niet altijd even snel – soms als een beekje (met een paar postjes per maand), soms als een Niagara (zoals bij de ‘40 dagen bloggen‘ challenge).

Eerder dan een roze bril, probeer ik een roze vergrootglas in de aanslag te houden. Letten op de kleinste dingen die zo groots zijn.

En als de wolken grijs lijken, toch blijven zoeken naar dat zilveren lijntje.