Op weg naar huis in de buggy is het even genoeg geweest.

‘IK WIL NIET NAAR HUI-UI-UIS!’

 

Ik zet me aan de kant van de weg en leun op een paaltje.

 

‘Okee, schatje.’

 

We staan daar. Een paar minuten. Tot zijn storm gaat liggen.

 

Ik snap het wel. Het is veel geweest. Het is de laatste dag van het schooljaar – zijn eerste laatste dag- en niets was vandaag zoals daarvoor. Er werd gedanst op de speelplaats, gezongen, en een erehaag gemaakt voor de leerlingen van het zesde, die afscheid namen van de school.

 

Heel fijn. Heel luid.

 

Een grote vakantie, hoe groot is die? Twee maanden, hoe lang duurt dat? En wat nu?

 

Lijken me vragen als je drie jaar bent, toch?

 

Zijn eerste schooljaar heeft uiteindelijk niet zo heel lang geduurd. Hij mocht eigenlijk in november vorig jaar al beginnen. Maar zo net 2,5 jaar, dat leek ons zo jong. We hadden al besloten dat hij in januari op school zou starten. En misschien zou ik dan twee maanden halftijds ouderschapsverlof kunnen opnemen, om bij hem te zijn bij die grote overstap.

 

Want we verwachtten wel dat het een grote overstap zou zijn, voor ons klein, gevoelig mannetje. Die net zoals zijn mama niet zo fantastisch tegen verandering kan.

 

Maar goed, alles liep dus anders. Ik werd ziek, kon er helemaal niet voor hem zijn zoals ik dat wilde en al snel werd beslist zijn start op school op te schuiven. Op de crèche stak hij dan wel met kop en schouders boven iedereen uit, hij amuseerde zich te pletter en ging nog steeds graag. Zelfs al viel hij van de loopfietsjes omdat zijn benen te lang werden.

 

Na de paasvakantie en zijn derde verjaardag stond zijn nieuwe rugzakje klaar.

En zoals ze dat dan zeggen: hij was er klaar voor.

 

Hij had geen enkel ongelukje in de klas. Hij rende naar de school. Hij gilde van pret als de bel ging. Hij vond ‘tunere’ super want dan mocht je ‘heel hard lopen en ver springen en met een stok op een bal slaan’ (waren wij al enigszins bezorgd over de veiligheid in de gymles, bleek dit om een schuimrubberen ‘noodle’ te gaan).

 

Hij snapte dat dit een volgend hoofdstuk was.

‘De blauwe poort [van de crèche] is dicht, he mama. Nu is de oranje poort open’.

 

Na twee weken was het oudercontact. Op zich heel grappig om dan al te gaan, maar we waren alle twee paraat (én nerveus!). Hilarisch om te zien hoe een man van meer dan 1m90 zich op die kleine kleuterstoeltjes plooit. Maar ook papa wilde geen woord missen.

 

Heel pienter. Vriendelijk. Altijd enthousiast. Wat gevoelig. Ligt goed in de groep.

 

Eerlijk gezegd snap ik niet dat mensen met kinderen nog buitenverlichting plaatsen – ik straal voldoende denk ik.

 

Maar vandaag, na twee en een halve maand, was het eerste schooljaar voorbij.

En daar moet iedereen weer even aan wennen, om de batterijtjes op te laden.