Daar staat-ie dan, het rugzakje.

Helemaal nieuw, helemaal klaar.

Na veel onderzoek heeft de mama gekozen voor een giraf als thema. Die rugzak was niet alleen leuk, gelinkt aan zoonlief zijn liefde voor dieren, maar ook groot genoeg om een drinkflesje mee te nemen, een brood-, koeken- en fruitdoosje en nog wat reservekledij. Al die dingetjes staan ook klaar, met een mooi naamstickertje erop.

Kortom, materieel zit die eerste schooldag volgende maandag wel snor.

 

De mama is wat nostalgisch deze week. Heeft zich bezig gehouden met fijne afscheidscadeautjes voor de andere kindjes van de crèche en voor de fantastische verzorgsters in elkaar te knutselen. Heeft met een klein brokje in de keel gekeken naar de berg kunst die we meekregen, gemaakt door zoonlief dit laatste jaar. En naar de fotootjes als subtiele getuigen van hoe onze kleine man in een minder kleine man verandert.

Meer krulletjes. Meer glimlachjes. Minder verlegen. Meer zelfvertrouwen.

 

Ik denk aan mijn eigen rugzakje. Niet dat waar mijn computer inpast, maar dat met vakjes voor ‘alles wat geweest is’. Dat rugzakje is zwaar met momenten. Misschien zwaarder dan van de meeste mensen van mijn leeftijd? Zou best eens kunnen.

 

Vooraan zitten alle prachtige momenten – zo kan ik ze er makkelijk uithalen om naar te kijken. Als ik er mijn hand op leg, voelt het warm aan. Zo veel liefde.

 

Ik denk aan dat middelste vak, je weet wel, waar ooit een banaan in verdwenen is om nooit meer terug gezien te worden, en andere bruine, vieze, stinkende brij. Je ritst het dicht en probeert het verder te negeren, niet te ruiken, niet te zien. Maar je neemt het wel mee, overal. Alle verlies, alle verdriet, … soms begint dat wat te gisten. Soms blijft het braafjes zitten – heb je er weinig of geen last van.

 

Hoe hard zou ik kleine krullenbol willen behoeden voor extra ballast in dat middelste vak. Dat er enkel mooie dingen ingeladen worden, ballonnen, knuffels, zorgeloos spelen,  feestjes, eeuwig jarig zijn. Dat er geen traantjes, afscheid, onrecht of wat dan ook moet weggeritst worden.

 

Maar ik weet ook dat dat nooit helemaal kan lukken, al doe ik zo mijn best.

 

We kunnen alleen zorgen voor sterke schoudertjes.