Mijlpalen. Milestones in het Engels. Ik heb al wat geklaagd over dat Amerikaanse matensysteem, maar deze keer vind ik het wel toepasselijk. Want mijlpalen zijn belangrijk. Geen kilometerpaal, neen. Een mijlpaal is 1,6 keer serieuzer.

In je volwassen leven zijn er zo wel wat. Een diploma. Het kopen van een huis. De eerste kus met je lief. Gaan samenwonen. Verklaren dat je met elkaar verder wilt. Ouder worden – omdat het jouw verjaardag is, of omdat je baby de zijne vastlegt.

Maar niet elke dag is een mijlpaal te noemen. Misschien gelukkig maar.

 

Bij een baby lijkt dat soms wel zo. Elke dag iets nieuws. Elke dag een eerste keer. Elke dag iets leren, dat je daarvoor niet kon, maar dat je elke dag van de rest van je leven kan gebruiken. Ik vind dat onvoorstelbaar. Ik had dat niet beseft tot die mijlpaal van 2 april vorig jaar.

 

En dus documenteer ik, met de ijver en grote ogen van een kersverse baby-wetenschapper (‘The science of baby’). Data worden genoteerd. Er worden foto’s genomen. Ik heb kleine kaartjes met een aantal mijlpalen op die daarbij gebruikt kunnen worden. Het eerste lachje (al snel en niet meer gestopt). Het eerste vaste hapje (wortel, nog steeds een toppertje). De eerste keer het nachtje doorslapen (gelukkig nu meer regel dan uitzondering).

En elke keer besef ik wat iedereen steeds maar zegt: ‘het gaat zo snel’ – lees: ‘en soms is dat confronterend en/of emotioneel’.

Ik heb gemerkt dat ik het allemaal kan plaatsen omdat ik wéét dat de mijlpalen eraan komen. Ja, ons ventje kan nu rondlopen aan een handje. Ja, hij is nu 1 geworden. Ik ben blij, fier, een beetje emo, maar allemaal binnen de verwachte grenzen.

 

Alleen…. Ken je die kleine paaltjes die je nét niet kan zien in je achteruitkijkspiegel of die nét onder je ‘achteruit-rij-camera’ komen? Je kijkt de goeie kant op, maar je ziet ze toch niet aankomen. Met alle gevolgen van dien.

 

Ons ventje kreeg deze week zijn eerste echte paar schoenen. Maat 23. De verkoopster zegt: ‘Dat zijn ferme voetjes’. Flashback naar de 16 weken echo. ’t Is een zoontje! […] En hier, het zijn precies wel mannenvoeten’. Fashback naar de gynaecoloog die zegt: ‘Proficiat mevrouw. Goed gedaan. Hij heeft grote voetjes seg!’ Die innerlijke stem die opkomt: ‘dat heeft hij van zijn papa’.

 

 

BHENGGG!

 

Met mijn gezicht recht tegen een mijlpaal. Sterretjes slikken.