Tranen waren er al geweest. Omdat papa naar het werk gaat. Omdat de fles leeg is. Omdat hij de lamp niet mag omgooien. Omdat wakker worden soms niet leuk is.

Zweet is ook een dikke check, want hij heeft de ‘dempige’ genen van vaderskant meegekregen.

Sinds gisteren is er ook bloed bij de combo gekomen. Onnozel eigenlijk. Een moeilijk momentje in een kledingwinkel, waar ik nota bene voor hem de schattigste pyjama aan het kiezen was, en ik nam hem op mijn arm. Hij ging headbangen en natuurlijk was daar nét een plaatje om de maat aan te duiden, dat boven de rest van het rek uitstak.

En ’t was gebeurd. Hij begon te huilen maar pas toen de druppeltjes bloed aan zijn oogje verschenen, sloeg mijn hart een slag over. Of twee. Of misschien drie. Zijn oog! Zijn mooie blauwe-groene-grijze-bruine oog!

Gelukkig was de schoon-cavalerie er. Snel werd vastgesteld dat het bloed van een minuscuul sneetje op zijn ooglid kwam. Het lijkt erger dan het is (x 1000 om mij ook gerust te stellen).

De eerste bluts is altijd de ergste voor de mama, zei de cavalerie. Man, ik hoop het. Het hoofd bleef dreunen ‘niets aan het handje, niets aan het handje’, maar drie kwartier later had ik nog maagpijn. Niet eens een wee gevoel, écht maagpijn. Tot zover mijn stoere ‘nothing-shocks-me-l’m-a-scientist’- attitude. Die lag mooi in scherven op de grond, naast zijn eerste druppeltje bloed.

Ik zal naailes moeten gaan volgen. Kan ik mijn eigen lijn  van kinderkledij uitbrengen, van bubbelplastiek en donzen kussens. Al zal ventje dat valhelmpje ongetwijfeld meteen en met ferme hand de kamer door keilen. Het is dan ook niet om zijn hoofd te beschermen, maar wel mama’s hart.