Tien jaar geleden was het een heldere, frisse dag. De lucht was staalblauw als je ogen. Of omgekeerd.

Ik werd wakker door de wekker, en was zo blij dat ik wat geslapen had. De fotograaf had al gewaarschuwd dat wallen niet weg te photoshoppen zijn. Mijn jeugdvriendin/getuige/nagelstylist-voor-1-dag/zangeres tijdens onze ceremonie straks, eet samen met mij een boterhammetje met choco. Dat mag nu, want ik weet al dat de jurk dicht kan.

Een half uurtje later komt een andere jeugdvriendin toe. Ik heb haar al jaren niet meer gezien, maar via Facebook raakten we toch weer aan de praat. En er zou ook gewoon niemand anders mijn haar en make-up mogen doen vandaag. Het kapsel dat ze speciaal voor mij ontworpen heeft (wegens nog nooit iemand tegengekomen met zoveel haar), is complex, en prachtig. De orchideetjes die tussen mijn lokken gevlochten worden, zijn gekweekt door een vriend met donkergroene vingers. Dankzij hem staat het huis vol bloemen.

Ik maak me klaar terwijl er naaste familie en onze andere getuigen aankomen. Die krijgen nog een kopje koffie en een croissantje aangeboden beneden. Onze ceremoniemeester – een vriend die zo analytisch denk als ikzelf, en de enige die ervoor kon zorgen dat ik het plannen durfde los te laten vandaag – was al vroeg op pad om alles in goeie banen te leiden.

Ik stap in het duurste kledingstuk dat ik ooit gekocht heb. Mijn vriendinnen maken de 25 knopjes op mijn rug dicht. Het duurt even! Dan verdwijnen ook zij naar beneden, om deel uit te maken van het gezellige geroezemoes.

Ik sta voor de grote spiegel en ben voor het eerst- en waarschijnlijk voor het laatst- vandaag helemaal alleen. Dit is dus hoe ik er zal uitzien op mijn mooiste dag. This is it.

Ik glimlach. Ik zie er schitterend uit. Yes! Dit wordt geweldig.

Dan gebeurt er iets vreemds. Iets dat me nog nooit overkomen was, en daarna ook nooit meer gebeurde.

Opeens heb ik echt het gevoel dat ik niet meer alleen ben in de kamer. Ik heb het gevoel dat er iemand achter mij staat, een hand op mijn schouder legt, met mij in de spiegel kijkt. Ik sluit mijn ogen om nog meer tegen het gevoel aan te leunen. ‘Dag mama‘, zeg ik zacht. ‘Ik wist dat je het niet ging missen‘.

Ik wil niet huilen – want: make-up – maar een traan of twee ontsnapt me toch. Ik ben niet triest. Dit is mijn mooiste dag. En iedereen is erbij.

Opeens klinkt er gejuich en geroep beneden. Ik kan de straat niet zien vanuit deze kamer, maar ik ben vrij zeker dat jij komt aangereden. In de coole Peugeot uit 1927, met als chauffeur die scoutsvriend die de oldtimer helemaal in orde had gemaakt voor ons. Het is 3°C buiten maar het dak is naar beneden, jij houdt een donker oranje-rood boeket calla’s vast.

Even later sta je in de deuropening en ik kom uit de kamer. We zien elkaar voor het eerst vandaag. Jij zucht – ‘wow‘.

Je ziet er fantastisch uit.

De blik in jouw ogen – hoe je naar mij kijkt… alsof ik het mooiste ben dat je ooit gezien hebt.

Ik kom de trap af, kan niet stoppen met glimlachen. De hoepelrok is makkelijker dan ik vreesde. Je geeft me het boeket, we kussen elkaar. ‘Je bent prachtig‘ fluister je.

Dat was tien jaar geleden, mijn lief.

Deze ochtend liep een beetje anders.

Okee, het startte ook met wakker worden en blij zijn dat je wat geslapen hebt.

Daarna nam het een andere wending.

Iets met een dreumes in de douche meenemen, in een jeans en t-shirt springen, brooddoos maken, fruit snijden voor vier, snel wat muesli eten, een keer of vijftig melden hoe laat het is en hoeveel tijd we nog hebben, mijn haar in een staart steken, vragen of het zingen over ‘kakadrol, kaka’tje, kakadrollieeeeee‘ wat zachter mag, een pampertje verversen (met een passende- iets zachter gezongen- soundtrack), een afwasmachine leegmaken, schoenen bij elkaar zoeken, alles en iedereen in de wagen zetten…

En even, heel even, elkaar een knuffel geven.

‘Je bent prachtig‘ fluister je.

Ik voel me even het mooiste dat je ooit zag.