Ergens half maart

Het was best een drukke dag. Ik heb niet zo goed geslapen, ook nog een paar keer opgestaan voor die kleine rakker. Hij slaapt nu meestal wel door, maar ja, af en toe heb je dan een kwaaie droom en dan is het wel fijn als mama even komt knuffelen.

De laatste dagen voel ik me ook wat triest, misschien door al het nieuws of omdat de verjaardag van mijn moeder eraan komt.

Enfin, er broeit iets.

Dus wanneer er ’s avonds niet voldoende appreciatie is voor al wat ik gekookt heb – naar mijn gevoel toch – en er veel geschreeuw is, zit het me hoog. Heel hoog. Ik heb al een paar keer héél diep geademd enzo.

En als er dan door mijn eigen stomme schuld, omdat ik een puzzel wil wegschuiven van kleine grabbelhandjes, een speelgoedvrachtwagen op mijn teen knalt, zie ik sterretjes. En komt er vanalles. Tranen. Gegrommel. Gevloek.

Het doet ook echt verrekte zeer zeg. Ik denk dat ik mijn kleine teennagel kwijt ben. Ik strompel naar de keuken om een ijspack te halen. Ergens roept manlief ‘is alles okee‘ maar eigenlijk hoor ik dat amper.

Ik schuif tegen de koelkast naar beneden en zit op de keukenvloer. Getverderrie getverderrie getverderrie.

Dan komt Kleine Broer naar mij toe gestapt. Hij waggelt nog een klein beetje, misschien door die pamper. Hij komt vlak bij mij staan. Hij lijkt de ernst van de situatie in te schatten. Hij kijkt even heel serieus.

En biedt me dan zijn duimpje aan.

Ik lach voor het eerst vandaag. Alles doet minder pijn. Kleine wonderdokter.