Hallo hallooo, of zoals Kleine Broer het tegenwoordig zo schattig zegt: Hajoo, hajoooo!

Hoe gaat het met jullie? Ik schrijf onze koffie klasj met een beetje vertraging, in de eerste week van de paasvakantie waarbij de lente vergeten is dat lentezonnetjes en 20° enzo toch écht populairder zijn dan stormen en windvlagen.

Maar laat dat de pret niet drukken, reden te meer om een warm kopje koffie in beide handen vast te houden en te genieten van een brokje zwarte chocolade, toch?

Maart was alweer een interessante maand. Laat ik beginnen met het grootste evenement.

Skivakantie

Manlief had me eindelijk overtuigd: JA! Wij mogen ook eens iets voor onszelf doen. En JA! Dat mag ook eens zonder kindjes! (Dit overtuigen ging echt niet zonder slag of stoot, kan ik je wel vertellen).
Dus hadden we vier dagen short ski geboekt, met alles erop en eraan. We vlogen naar München, reden naar Oostenrijk en nestelden ons daar in een supergoed hotel, met een fantastisch ontbijtbuffet, heerlijk eten en een uitgebreide wellness, vlak naast enkele aangename skipistes.

Oma en Opa kwamen bij ons thuis ‘inwonen’ om alles met de kindjes gewoon vlotjes te laten verlopen. Ik had een menu opgesteld, lijstjes gemaakt, post-its gehangen en mij er ongetwijfeld gewoon veelste druk in gemaakt.

Nu is het eigenlijk al enkele maanden zo dat als Manlief en ikzelf iets voor ons beiden inplannen, een lunch, een dagje sauna of wat dan ook – dat er altijd wel iets lijkt tussen te komen. Een ziek kindje bijvoorbeeld. En omdat ik zelf al enkele weken hoestte als een kettingrokende zeehond, was ik er eigenlijk vrij hard van overtuigd dat we niet zouden kunnen vertrekken. Ik bleef echter maar negatief testen op C- ook via PCR test. Ook de kindjes bleven gezond, en we vertrokken dus gewoon toch lekker op shortski.

Vrienden van ons hadden er een week vakantie van gemaakt en wachtten ons dus op in het hotel.

Het was acht jaar geleden dat ik nog geskied had, dus het was best spannend, die eerste pistjes, maar lang leve het motorisch geheugen – na de eerste ochtend vond ik mijn zelfvertrouwen terug. Het weer was prachtig, er was niet te veel volk, kortom: TOP!

Tot dag twee, vlak na de middag.

Ongeval

Even nog iets over ons gezelschap – ieder van ons is een vrij ervaren skiër. Manlief spant echter de kroon, met 35 jaar ervaring- hij skiet mooier dan de leraars, zal ik maar zeggen.
Op een prachtige brede rode piste, zoefde hij me voorbij terwijl ik mooi bochtjes aan het maken was, en ik dacht nog (terwijl ik door het opwaaiend sneeuwwolkje dat hij achterliet, skiede): ‘Wat moet dat fijn zijn om de sneeuw zo goed aan te voelen’.

Waarna ik even stopte en één van onze vrienden zei; zeg, wie ligt daar beneden op de grond?

En mijn hersenen bleken niet direct te snappen wat mijn ogen al zeiden: het was Manlief, en hij stond niet meteen recht.

Toen ik bij hem aankwam, bleek hij wel okee, maar hij zei ook wel meteen dat zijn ene ski niet was uitgegaan, en dat hij zijn rechterknie had bezeerd. En algauw bleek dat hij daar niet meer mee kon skiën.

Zo heb ik dat ook eens gezien, hoe ze iemand met zo een scooter van een piste plukken. Ze brachten hem naar een privékliniek, die op 300m van ons hotel bleek te zijn. Wij zouden nakomen, nadat we wat kleren en eten waren gaan halen (want we hadden nog niets gegeten, en hij had dus skibroek en skischoenen aan).

Zo gezegd, zo gedaan.

Bij aankomst in dat kleine kliniekje bleken al gauw een paar dingen:

• Onze vrees voor gescheurde ligamenten, kruisbanden e.d. bleken ongegrond. Zijn knie hing er nog stevig aan. Maar was wel stevig aan het opzwellen.
• Op de eerste X-ray was er niets te zien
• Je mag niet eten in dat ziekenhuis, en je mag ook niet bij de patiënt blijven (wegens C, wat een beetje belachelijk was omdat ook in Oostenrijk de mondmaskerplicht al grotendeels was weggevallen – okee, niet in een ziekenhuis, maar we droegen dan ook wel eentje).
• Ik heb een verkeerde carrière gekozen want zo een privé trauma kliniek aan de voet van een gletsjer is een GOUDMIJN

We gingen dus maar terug naar het hotel, en wachtten zijn berichtjes af. Er ging nog een MRI gemaakt worden.

Het uiteindelijke verdict– een barst in de onderste kop van het dijbeen, niet verplaatst. To do– de volgende weken er absoluut niet opstaan (rondhuppelen met krukken dus), en een brace dragen.

Daar ging het skiën.

Maar ook – daar kreeg ik er een paar rollen bij de komende weken, aangezien Manlief niet mag steunen, autorijden etc. Ik ben dus nu chauffeur van dienst, maar ook 100% brenger van alle spullen, regelen van alle afspraken en huishoudster van drie ventjes. Oh ja, en ik ben ook nog naar de dokter geweest en had een bronchitis. Ondertussen is die gelukkig voorbij.

Het goeie nieuws: het is uiteindelijk niet zo erg, en zal zijn knie waarschijnlijk niet verzwakken op termijn. Volgend jaar mogen we alweer gaan skiën (en ik heb de overige dagen gelukkig ook nog kunnen skiën).

Het minder goeie nieuws: we gingen eigenlijk ook met de kinderen skiën, samen met twee koppels vrienden. We zouden vertrekken op de eerste dag van de paasvakantie, ook Krullenbol zijn verjaardag.

Na lang wikken en wegen, hebben we dat geannuleerd. Met heel veel pijn in het hart, maar niet alleen zou Manlief er helemaal niets aan hebben (hij kan niet eens naar Krullenbol zijn lessen komen kijken), ik zou ook daar dubbel moeten draaien…

Dat maakte dus dat ik ook in allerijl een super toffe verjaardag in elkaar begon te boksen voor Krullenbol. Want opeens zouden we niet op vakantie zijn die dag! Ik denk dat het gelukt is.

Opleidingen

De weken nadien vonden we wel een paar truukjes (zoals een bureaustoel met wielen in de living, zodat hij toch wat makkelijker zelf iets kan gaan pakken, een stoel naast het bed van Kleine Broer, zodat hij die toch in bed kan leggen…) en keek hij kritisch naar welke dagen hij écht naar het werk moest, en wat thuis kon.

Daardoor kon ik hier en daar toch nog een online opleidingen volgen over het opstarten als zelfstandige, en nog wat leukigheden zoals het bespreken van mijn MBTI profiel (persoonlijkheidstest).

Er is nog zoveel dat ik moet/wil doen, maar het komt wel – het komt wel. Alleen ja… als ik ’s avonds weg moet, of later thuis kom, hebben we hulp nodig want manlief kan de kindjes niet oppikken, kan geen eten maken tenzij het klaar staat en ze allebei te samen in bed steken, zal misschien lukken, maar is toch ook een behoorlijke tour de force.

Feest

Ha! Je had toch niet gedacht dat er een maand zou voorbij gaan zonder een feestje bij ons? Nee, mijn waarde, nee!

Het laatste weekend van de maand werd opgefleurd door een trouwfeest, van mijn schoonzusje. Ze zijn al 13 jaar samen, met twee prachtige dochters, en het was ‘maar’ het burgerlijk huwelijk (het grote feest en ceremonie volgt in 2023). Desalniettemin was het een prachtige dag, heerlijk lenteweer, met een toffe beambte van de burgerlijke stand en een fijn restaurantbezoek nadien.

Enig (serieus) minpunt – Ook hier strooide C weer roet in het eten – mijn schoonouders testten de dag voordien positief en konden er dus niet in persoon bij zijn (we hebben wel alles gefilmd en ook via whatsapp gebeld). Ergens ongelooflijk dat zij nu pas besmet zijn, nadat dit gedoe al twee jaar bezig is, waarvan mijn schoonvader er anderhalf zowat in de ‘loopgraven’ heeft gewerkt als huisarts…

GELUKKIG is er nog het feest volgend jaar! Manlief zou het ook erg gevonden hebben om niet vollenbak te kunnen dansen op het feest van zijn zus!

Enfin ja, weer niet een standaard maandje, zoals je ziet! Maar we doen verder!

Hoe gaat het bij jullie, met dit ‘heerlijk’ lenteweertje?