Vakantie! Jawel, écht vakantie! Voor het eerst sinds september 2014, want hoewel ons verblijf in België vorig jaar oktober echt top was, zal elke expat je vertellen dat zo’n weekje ‘zoveel mogelijk vrienden en familie en administratie in zeven dagen proppen’ niet echt een zengevoel teweeg brengt.

En dan heb je nog de kwatongen die beweren dat ik al een jaar vakantie heb. Zoals wel vaker het geval is, is dat een kwestie van definitie. ‘Vakantie’ is volgens de mijne niet gelijk aan ‘niet op een kantoor zitten’. Maar da’s voor een andere keer.

Nu zijn we erop uit getrokken, samen met de oma en opa van Boston baby, die landden met een koffer vol cadeautjes voor onze twee feestvarkens: zaterdag werd onze éénjarige uitgebreid gevierd met veel versieringen, een kleine party, een hoop leuke pakjes en een bumbataart (waarbij ik de versiering danig onderschat had), zondag was het de beurt aan manlief. In plaats van biscuit – al dan niet met Bumba –  koos hij te vieren met een grote schaal sushi, en wie ben ik om daar tegen in te gaan? Alleen de kaarsjes plaatsen, was iets minder evident.

Een paar dagen later stapten we met z’n allen op het vliegtuig richting Canada. Een vlucht van 1u en 10 minuten, waarvan happy baby er 1u en 9 geslapen heeft.

In Toronto hebben we een appartementje gehuurd via Airbnb. Het is in feite de eerste keer dat we zoiets doen, en hoewel het erg praktisch is, komt er toch ook wat geregel bij te kijken. De verhuurder moet natuurlijk wel weten wanneer je aankomt, en moet je kunnen herkennen om de sleutel en wat info af te geven. Daar kwam heel wat heen en weer ge-sms bij kijken, met onze Belgische GSM, aangezien de Amerikaanse niet werkt in Canada (ook weer praktisch…). Maar goed, we hadden de parking gevonden, de beschrijving van onze auto was doorgestuurd, nu alleen nog de persoon van het fotootje op de Airbnb-website herkennen. Nadat manlief al enthousiast naar twee vrouwen had gezwaaid die verward wegkeken, hun kraag wat rechttrokken en met ferme pas verder stapten, kreeg ik de verlossende sms: ‘I am wearing a panda toque’. We keken elkaar aan. Huh? Waren Belgische sms’en niet zo duur, had ik meteen teruggeschreven: ‘I have no idea what that means’…

Tot een kleine Aziatische vrouw verscheen met een witte gebreide muts met daarop twee zwarte bolle oren. Right. The panda toque has arrived.

Met het appartement op het 25^ste verdiep en plafondhoge ramen aan 3 zijden, ligt Toronto letterlijk aan onze voeten. Wat een geluk dat ze gewassen zijn.