10 dingen die opvallen na 1 maand Boston

Wat me vooral opvalt aan de start van dit lijstje, is mijn ongeloof over het feit dat we al een maand in Boston wonen! Dat ging snel! Maar natuurlijk sprongen er nog andere dingen in het oog de voorbije weken…

De meeste mensen zijn wat vriendelijker en meer open dan de Belgen. Zo zette een dame haar wagen even aan de kant om ons te waarschuwen dat we ons best naar binnen repten, want dat er een storm was aangekondigd via de radio. Ook een t-shirt met een grappige print (in concreto: een foto van een konijn met een bril op) wordt positief onthaald met een ‘hey nice shirt’ of ‘love your shirt!’ of gewoonweg ‘hahaha’. Deze bescheiden Belg had niet meteen door dat het over mij ging. Ook Boston baby krijgt geregeld complimentjes, maar dat is natuurlijk minder opmerkelijk, hij is ook gewoon ongelooflijk schattig!
Bij ons is er de kringloopwinkel, hier is er de ‘Spit-stoep’. Mensen hebben de gewoonte meubels en andere items die niet langer nodig zijn, gewoon aan de straat voor hun huis te zetten. Wie het kan gebruiken, heeft het maar mee te pikken. Zo kom je dus geregeld een zetel tegen (handig om even op uit te rusten als er 7,5 kg baby aan je buik hangt) of een zakje met boeken in waarop ‘to take with you’ staat.
Amerika is zo maar even 322 keer groter dan België. En toch kost een binnenlandse postzegel hier 49 dollarcent i.p.v. 77 eurocent bij ons. Wie de logica hierachter vindt, mag ze mij altijd doorsturen, maar niet op een gele briefkaart he, veel te duur!
’t Is natuurlijk fijn dat pakweg een beterschapskaartje sturen goedkoper is dan in België, maar je kan iemand die dat nodig heeft, maar beter meteen condoleren ook – ziek worden is een kostelijke zaak in de VS. Wij gingen met ons ventje langs bij de pediater om zijn dossier te laten opstellen en hoorden hoe de dame voor ons eventjes meer dan 450 dollar neertelde voor de eenvoudige check up van haar twee kinderen. Wij als nieuwe patiënten kregen 20% korting en een rekening van 240 dollar. Gelukkig zijn wij verzekerd vanuit België, want….
…want met dat sociaal vangnet hier, vang je nog geen neushoorn terwijl je op zijn rug zit. Obama care maakt het mogelijk voor werknemers om een ziekteverzekering te nemen, en daar slechts één tiende van de kosten voor bij te dragen. De rest wordt dan bijgelegd door hun werk. Die 10% betekent per maand 160 dollar. U maakt zelf de maandelijkse rekening? Met zo’n bedragen zit je wel even safe, hoewel – eens je operatie meer dan 6000 dollar kost, sta je er weer mooi alleen voor, verzekering of geen verzekering.
Als je dan je dokter 240 dollar hebt betaald om eens in je oren te kijken, moet je natuurlijk nog medicijnen oppikken. Dat kan dan gewoon bij de winkel om de hoek. Heb je je kortingsbonnetje voor de perdolan bij?
Trouwens, heb je de dokter betaald per cheque? Want naast betalen met VISA, is dat een heel populaire manier om een rekening te vereffenen. Dat is ook niet zo gek want het is een stuk goedkoper dan geld overschrijven. Inderdaad, stel dat ik iemand 60 dollar heb geleend, maar deze persoon heeft een rekening bij een andere bank dan ikzelf. Dan kost ons dat beiden geld. Aan de kant van de zender gaat er 12 dollar af, maar ook ik moet er nog eens 10 dollar van afgeven (je verliest dus zo maar even meer dan een derde van het bedrag). Voor een gewone overschrijving, dat klopt. Daarom betalen mensen dus liever per cheque. En natuurlijk ook omdat je die cheques kan bestellen met verschillende kleurtjes, met hondjes, Disney prinsessen of wijze spreuken van oude indianen op. Jawel, het stukje papier dat je gebruikt om je huur te betalen, is perfect geldig met een tekening van Tweety Bird erop, en daaronder de tekst ‘They say money talks. Mine just says goodbye.’
Ook in de winkel is het heel gewoon je chequeboekje boven te halen voor de dagelijkse boodschappen. Stel evenwel geen moeilijke vragen (zoals: hoe werkt de getrouwheidskaart van deze winkel? Welke filter past in deze koffiezet die jullie hier verkopen?) want de werknemers worden niet echt gehinderd door enige kennis van zaken. Of het nu gaat om de rekkenvuller, de bankbediende of de persoon aan het loket van sociale zaken, letterlijk geen enkele vraag die we de voorbije weken stelden, werd meteen correct beantwoord. Tenzij het antwoord was: ‘dat kan ik nu hier niet doen, maar kijk eens op onze website’. Ooooh jaaaaaa, dat we dààr nog niet hadden aan gedacht!
Ergens is er een discrepantie ontstaan in de porties, en dan vooral in de portiegroottes. In restaurants of koffiezaken is de ‘gemiddelde’ maat vaak voldoende om een weekje mee toe te komen. Maar koop een pakje verse pasta van 200g en er staat op dat dit voor 8 porties telt. Sneeuwwitje en de zeven dwergen dan?
De chauffeurs in Massachusetts worden de ‘massholes’ genoemd (samentrekking van Massachusetts en … – je snapt het wel he). Ze zouden dus vrij agressief zijn in het verkeer. Ik kan daar alleen maar uit concluderen dat ze elders écht als slakken op wiet rijden, hier lijken het volgens manlief allemaal ‘taffelaars’. De staat van de wegen roept wel enigszins op tot voorzichtig rijgedrag, dat is waar. Maar beterschap is op komst: hier en daar wordt al de oproep gedaan: ‘Adopt a highway’. Ja, en zo een lief schattig stukje highway, wie ziet dan nu niet zitten seg?