Het is dinsdagnamiddag en er ligt een kindje op de zetel te slapen… niks geen zieken, nee, het is Kleine Broer die ik in zijn eerste weekje school nog op de middag ben gaan oppikken. Nadat de eerste adrenaline uitgewerkt is, en hij wat heen en weer heeft gestuiterd buiten, vallen de oogjes langzaam maar zeker toe.

Overmorgen proberen we voor het eerst een hele dag, (enfin tot 15u20), ik ben benieuwd. Fijn vindt hij het in elk geval.

Kortom, deze februari is er sowieso al eentje om niet te vergeten. Van start tot einde.

Feestmaand

Sowieso is februari een bijzondere maand voor mij, want aan de start is het mijn verjaardag. En omdat de KULeuven dan altijd dicht is wegens het patroonfeest, heeft manlief gratis en voor niks een dagje vrij.

Dus nam ik ook een dagje vrij, en gingen we samen lekker ontbijten, om in de namiddag een paar uurtje wellness te gaan doen. De volgende dag ging ik nog ontbijten met een vriendin, en ’s avonds aten we sushi – kortom, dat was weer culinair dik in orde.

Dat trokken we dan nog door toen we er twee daagjes tussenuit knepen om naar een tof hotelletje in de Ardennen te gaan en daar wat rond te gaan hossen in de Venen en in de sauna (minder gehos in de sauna wel). De jongens mochten dat weekend bij oma en opa gaan logeren, altijd een toppertje ook.

Krokusvakantie

In de krokusvakantie was het eveneens niet ‘business as usual’. Ik gaf een Legokampje, en Krullebol was er ook voor ingeschreven. Bovendien had Kleine Broer op dinsdag zijn laatste dagje crèche.

Er werd in het weekend daarvoor dan ook druk koekjes gebakken voor de lieve verzorgsters, die hem twee jaar echt ontzettend verwend en uitgedaagd hebben met de tofste activiteiten.

Na de eerste kampdag op maandag merkte ik wel dat het ‘veel’ was en ik nam mentaal al het voornemen om het in het weekend rustig aan te doen. Maar verder voelde ik me prima. Tot die nacht, om 3u, toen ik wakker werd met vreselijke maagpijn.

Ik spaar je de details, maar ik ben die nacht niet veel van het toilet weg geweest en kon die dinsdag amper rechtzitten. Laat staan een kampje geven. Gelukkig was er iemand die het kon overnemen.

’s Avonds sleurde ik mezelf wel nog uit bed, want ja, het was de laatste keer oppikken aan de crèche. Ze hadden een brooddoosje voor hem gemaakt, met een koetje op- omdat hij elke dag naar de koetjes wil gaan kijken, en er niet over kan zwijgen. Bij het fotoboekje met fotootjes van hem als pas aangekomen zesmaandertje tot de ferme kerel die hij nu is, moest ik toch even een traantje wegpinken.

The days are long, but the years are short.

Na een ‘voddige’ woensdag probeerde ik de donderdag toch nog de laatste dag kamp te geven, en dat lukte, wel nog steeds met cracotten en appelsap.

Vrijdag had ik twee gesprekken en dat gaf me weer meer energie. Maar het was pas zaterdag dat ik iets kon eten zonder maagpijn… lelijk beestje, gelukkig zijn mijn huisgenoten gespaard gebleven.

En dan maandag onze grote kleine zijn eerste dagje school… oh wat was hij enthousiast! Dat wij dat nog eens mogen meemaken, dat instapklasje, dat grote broer hem mag meenemen aan de hand, oh mijn hart, mijn hart. Ik ben een dankbaar mens, dat kan ik je wel zeggen.

De praktijk

Het voelt nog steeds wat onwennig om dit te kunnen schrijven, maar goed, maar goed, er is dus een praktijk. Ik leer super veel bij over sociale media en nieuwsbrieven en marketing en … euh nog heel veel andere dingen.

En dat begint te lonen, ik krijg geregeld vragen tot kennismakingsgesprekken enzo. Ik vind het fantastisch, het gevoel dat ik mensen vooruit kan helpen. Heerlijk.

Ik voel ook wel dat ik nog veel te leren heb. Over grenzen afbakenen, om maar iets te noemen. Maar dat is niet erg. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn. Progress, not perfection.

En hoe was jouw maand februari?