Alles staat klaar, het rugzakje van de giraf (zelfde modelletje dan je broer vijf jaar geleden koos), de brooddoos met het koetje op dat je vorige week kreeg bij het afscheid op de crèche, een doosje met druifjes en de drinkbus die je van peti kreeg met kerst.

Jij staat klaar, met je ‘jeanske‘ aan, je ‘speedo snelle schoenen‘ en je gele jas met je naam op (of dat maak jij ervan, eigenlijk is het enkel – en toevallig- de eerste letter van je naam).

Je broer staat klaar. Hij is aan het aftellen tot deze dag sinds je geboren werd. Vrij letterlijk, want hij vroeg me in het ziekenhuis al hoe oud hij zou zijn wanneer hij met jou door de schoolpoort zou mogen stappen.

De laatste weken zijn wat intensief, omdat jij ALLES zelf wilt doen. Dus ook je sokken en schoenen aandoen, je rits toedoen, elke deur die geopend wordt in huis openen en sluiten… klaarmaken en vertrekken duurt nu 20 minuten langer (kudos voor jou dat het je uiteindelijk ook wel lukt om die kleren aan te doen en die jas dicht te ritsen).

Maar vandaag loopt het vlot. Je poseert met je breedste smile als ik dat vraag. Je trippelt naar de auto. Het is ijskoud en de lucht is felblauw. Gelukkig heb je niet gemerkt hoe papa het ijs van de autoruit gekrabd heeft, anders was je waarschijnlijk boos geworden dat je niet mocht meedoen.

Maar nee, je wordt niet boos. Je lacht.

We gaan met z’n viertjes naar school. Dat gebeurt niet vaak.

Je loopt op een drafje met broer naar de poort. Als jullie er samen doorstappen, slik ik iets weg. Dankbaarheid, denk ik, maar het voelt als een brok.

De kleinste kleutertjes mogen door papa en mama in hun klasje worden afgezet.

Je bent het enige kindje dat vandaag start, en dat is fijn. Je vriendjes van in de crèche zijn duidelijk blij je te zien. OH, zegt een papa naast me, mijn dochter praat al de hele ochtend over niets anders dan dat hij vandaag zou komen. Ze keek er superhard naar uit.

Jij gaat nieuwsgierig op ontdekking uit, aan de hand van papa, terwijl ik even de praktische kant regel met de juf. Je vraagt wanneer je mag gaan voetballen met broer. Je bent een kop groter dan de meeste klasgenootjes.

Alles gaat goed, tot we echt de deur gaan uitstappen. Dan is er een ander kindje dat binnen wordt gebracht en die het echt héél moeilijk heeft. De mama verdwijnt snel en de juf moet het kindje echt tegenhouden om niet wenend naar buiten te lopen.

Dat laat natuurlijk wel een indruk na, en bij jou komen er nu ook traantjes. Ik hap naar adem en schiet ook vol. Maar papa stapt de klas terug binnen, pakt je op, wandelt de hele ruimte nog eens rond, overloopt je dagje nog eens en vraagt of je de deur open en dicht wilt doen, zodat hij kan vertrekken. En voilà, dat doe je ook, zonder wenen nu.

Wanneer ik je weer oppik, ben je helemaal blij en vertel je honderduit over de directeur die met de gitaar een liedje was komen spelen. Je had ook een beetje moeten wenen omdat je ons miste, zei je. En met je handjes tegen je wangen, echt als zo een ‘geschrokken emoji’ zeg je ‘Oh nee, al mijn druifjes zijn op!!’.

Ik lach en verzeker je

1/ dat de druifjes zeker op mochten
2/ dat we thuis nog druifjes hebben

In de namiddag wilde je echt niet slapen, dat was nl ‘echt niet nodig’ volgens jou. Tot je *boenk* in slaap viel op de zetel…

‘Morgen weer naar school?’ vroeg ik.

‘JA’ zei je met je grootste smile.

Prachtig gedaan, zalig kind van mij.

Prachtig gedaan.