Binnen een paar minuten, euh uren, euh dagen, begint onze Kleine Broer aan een nieuw avontuur: hij gaat naar school (vlak na de krokusvakantie).

Hij is er klaar voor. Hij praat iedereen de oren van het hoofd, weet perfect te articuleren wat hij wilt (en niét wilt), doet met plezier ’s morgens zijn schattig onderbroekje aan (die billetjes!!) en hij komt in een klas terecht waar al drie van zijn vriendjes van de crèche zitten. Hij oefent al weken om een rugzakje te dragen en vraagt ’s avonds of hij al naar het schooltje mag.

Hij is er, kortom, veel meer klaar voor dan zijn mama.

Ik heb het nog even moeilijk.

Om egoïstische redenen, ja, ik geef het toe.

Niet alleen omdat die twee jaar in de crèche gevlogen zijn, en hij daar zo goed zat. Echt, wat ze daar allemaal met die kindjes organiseren, ik vind dat fenomenaal. Zo, zo tof en inventief. Gemixt met een paar mooie gewoontes (zoals met een liedje met belletjes beginnen ’s morgens) heeft onze kleine man daar echt een fantastische tijd beleefd.

Ik ga het daar dus zeker missen.

Maar er is nog een andere reden, die ik misschien minder durf toegeven…

Het is weer een grote verandering voor ons als gezin. En daar heb ik het dus lastig mee. Eindelijk hadden we een mooi ritme gevonden. Een ritme waarbij we Krullenbol al eens wat vaker in de opvang van de school lieten, waarbij Manlief en ik afwisselden wie de kindjes oppikte, en wie er op woensdagnamiddag thuis was.

Op die woensdagnamiddag kon je dan nog wel wat gesprekken plannen, of iets minder intensief gedaan krijgen, want Krullebol kan zichzelf nu wel even bezig houden. En tegen 17u of 17u30 pikten we dan onze Kleine Broer op, die steevast happy was en ’s middags nog goed twee uur had geslapen. Later die avond werd hij gewoon tegelijk met Krullenbol naar bed gebracht.

Dat wordt nu dus wel even anders. Op school is er bijna geen mogelijkheid tot slapen (of hij moet het zelf aangeven en het is dan ergens aan de kant van de klas). Ik snap dat niet goed, alsof kindjes dat opeens moeten afleren de dag dat ze 2,5 worden? Waarom toch? Als hij daar nu nog deugd van heeft? Ik voel weerstand dat dit zo moeilijk gemaakt wordt…

Dat betekent dus dat wij ofwel een stikkapot kindje moeten gaan ophalen, de seconde dat de school uit is (15u20) want uiteraard kan hij niet meteen in de opvang blijven na zo een intensieve dag.

Of, andere mogelijkheid, we pikken hem nog een week (of meer) op de middag op, en nemen hem mee naar huis.

En als ik schrijf ‘we’ dan bedoel ik hoofdzakelijk ‘ik’ want Manlief kan echt niet zo makkelijk tijd vrij maken vanaf 15u20, of vanaf de middag standaard thuis werken (wie wel??).

Hoe dan ook wordt het jongleren – om Kleine Broer snel eten te geven en in bed te steken (of toch nog even te laten dutten om 15u30? God weet hoe laat gaat-ie dan slapen?), om de tijd tussen 15u20 en het eten niet standaard vol te steken met schermpjes…

En, die woensdagnamiddag zag ik ook wel als 1-op-1 tijd met Krullenbol. Dat zal nu ook niet meer zo zijn. Ik ben zelf de oudste van drie en miste echt tijd alleen met mijn ouders. Moet ik nog iets op vinden.

Enfin, natuurlijk is het leuk dat Kleine Broer met Krullenbol mee naar school gaat. Ze kijken er allebei zo hard naar uit. Al sinds de geboorte van zijn broertje, was Krullenbol aan het berekenen in welke klas hij zou zitten wanneer hij hand en hand de schoolpoort zou kunnen doorwandelen.

Reken maar dat ik ga staan snuffen en duizend foto’s nemen eens het zover is. Reken maar dat ik overal ga zuchten ‘OMG het gaat zoooo snel. Zie hoe groot die is. Waar is mijn baby naartoe‘ en alle clichés die je dan zegt omdat het natuurlijk clichés geworden zijn omdat ze ook gewoon kloppen.

Maar toch, ja, ik hou mijn hart al wat vast. En tegenlijk voel ik mij daar dus ook wel wat schuldig over…

Kortom, ik heb nogal veel mama gevoelens. Trots, en blij, en triest en heimwee en een beetje bang en een beetje ongerust en onrustig, overgoten met een sausje schuld.

Wie tips heeft om hiermee om te gaan – of geweldige hacks bij schoolstart – please let me know!