Het is bedtijd.

Nee, wacht.

Het was een uur geleden al bedtijd.

Maar zoals zo vaak, gaat het niet van een leien dakje. En onze Krullenbol heeft vanalles te doen, te vertellen, te vragen. Hem in bed leggen duurt nog steeds langer dan ik zou willen – al vind ik het zeker leuk om nog een babbeltje met hem te doen, of hem sommetjes te vragen (ja, vlak voor hij zijn ogen dicht doet, wilt die dus sommetjes. En dan discussiëren we eerst hoe veel, want hij wilt er 20 oplossen, ik wil er maar 5 geven, okee 6, okee 10, … ).

Maar nu hebben we samen gelezen, Kleine Broer is zijn kusjes komen geven, de sommetjes zijn opgelost, en ik heb het lichtje uitgedaan.

En plots vraagt Krullenbol of ik ‘Goedenavond, goedenacht‘ wil zingen. Een liedje dat ik vaak zong toen hij een babietje was.

Ik hield hem dan tegen me aan, hij in zijn slaapzakje, terwijl ik in de schommelstoel op zijn kamer zat. Zachtjes zong ik dan, terwijl zijn hoofdje tegen mij aan lag, zodat hij het ‘brommen’ kon voelen, terwijl hij het hoorde.

Dan voelde ik zijn lijfje ontspannen, zijn hoofdje zwaar worden, en dan, na de laatste tonen van het liedje, legde ik hem zachtjes in zijn bedje.

Maar dat was wel al even geleden. Zo een jaar of 5. 6. 7?

En mijn grote jongen van bijna 1m40 vraagt me of ik dat liedje nog eens wil zingen. Maar dat is niet alles. Hij wilt graag bij mij op schoot, terwijl ik het zing.

Okeeeeee, zeg ik, een beetje lachend en aarzelend. Kom maar!

Hij zet zich op mijn schoot, terwijl zijn hoofd op mijn ene arm ligt, en zijn benen, die ondertussen 2 meter lijken, over mijn andere arm. Potverdekkie, hij is zwaar! Maar goed, ik kan wel beginnen zingen.

WACHT! – zegt hij.

En hij neemt een kussentje en propt het tussen mijn arm en zijn hoofd. ‘Klaar,’ zucht hij gelukzalig.

En zo zing ik dus, in het donker, met een kind op mijn schoot die als een reus die over mijn benen heen hangt. Maar even goed legt hij zijn hoofd tegen mijn borstkas en voel ik hem ontspannen. Even goed is hij mijn baby. En ergens voel ik een 2-jarige in een slaapzakje, als een herinnering van mijn lichaam, als een spookpijn, die geen pijn doet. Of misschien maar een heel, heel klein beetje.