Zes. Je bent zes.

Daar ben je dan, mijn lieve kind, op die dag waar je zo hebt naar uitgekeken. De kruisjes op de kalender liegen er niet om: vandaag is het 2 april. Jouw verjaardag, jouw dag!

Papa en ik zijn weer all the way gegaan in het decoreren van de living. Een reusachtige zes, kleurrijke ballonnen, slingers, een kroon in het ‘ruimte’-thema, verschillende kaartjes en een kleine schatkist liggen op tafel, net als zes kleine fotootjes.

Op die fotootjes, die je elke dag van de voorbije week hebt verzameld, staan je cadeautjes. Zo weet je wat je moet zoeken, met behulp van de schatkaart die in het kistje op tafel zit.

Na de eerste kussen en liedjes, en het aanpassen van je kroon, ben je klaar om op speurtocht te gaan. Je snort van hier naar daar en tovert cadeautjes van achter de tv, de zetel, de verschoningstafel.

Ik kijk naar je glimlach en neem zoveel foto’s als ik maar kan. Ik zie je enthousiasme. De kamer ruikt naar papa’s pannenkoeken. Straks gaan we met twee vriendjes naar Planckendael. Je voelt: dit wordt een heerlijke dag.

Zes jaar geleden kwam jij mooi op je uitgerekende datum kennis maken met die twee die je net mama en papa had gemaakt. Ik vertel je daar graag over. Jij luistert gretig, vult aan waar je het verhaal al kent. ‘Jij wilde al lang een kindje he, mama. Jij ging die dan Krullenbol noemen he. Jij was blij he toen.’

Oh lieve schat. ‘Blij’ does not cover it.

Al zes jaar zijn wij zo vereerd dat wij mogen volgen, dat wij mogen groeien met jou. Jij verbaast me nog elke dag.

Je zesde levensjaar was dat ook behoorlijk bijzonder. Het begon – en eindigde – in quarantaine. Die eerste lockdown was net voorbij toen die broer, waar je zo lang naar uitgekeken had (veel langer dan negen maanden), zijn opwachting maakte (ook mooi op zijn uitgerekende dag. Toch echt wel naar mijn kant van de familie).

Gelukkig mocht je toen wel naar het ziekenhuis komen. Ik had Babybroer mooi in zijn bedje gelegd, want ik had gelezen dat je je oudste altijd eerst de kans moet geven naar jou toe te komen – om niet alles over de baby te laten gaan, voldoende aandacht te hebben voor hem ook.

Maar jij maakte een rechte lijn naar dat bedje, en met glanzende oogjes stamelde je ‘Mijn broertje…. dat is mijn broertje!’. En je aaide zijn wangetje. Je hield zijn handje vast.

Het is waar, wat ze zeggen. Bij een tweede kindje wordt je hart gewoon twee keer zo groot. Er is zeker liefde genoeg.

Maar wat ze er niet bij vertellen, is dat ook mijn liefde voor dat eerste kind van mij, veranderde. Ik zag hem grote broer worden. Hij pikte die taak op, en hield het bij hem als zijn dierbaarste bezit. En kijk, daar ging een deur in mijn hart open, die tot dan toe verborgen bleek. Een deur naar een nieuw soort trots, een nieuw soort genegenheid, voor die grote jongen die verliefd werd op die kleine baby, in dat bedje.

Dus ja, lieve schat. Ik was blij toen, met jou, die 2de april 2015. Er zijn 2192 dagen verstreken sinds die dag. Zes volle jaren, wat soms moeilijk te geloven is. Maar altijd blij met jou, lieve schat. Elke dag even veel, en elke dag anders.