Het is begonnen, die laatste cyclus.
Na ontiegelijk lang wachten kwamen ze aan met alle zakken. Tot op het laatste moment bleef ik in spanning: ‘alle bloedwaarden zijn gekend, alleen je aantal witte bloedcellen nog niet’. En laat dat na de crash van vorige week, die de bitcoin zou doen blozen, nu het meest van belang zijn vandaag.
Maar zakken met zout water die worden aangerukt, dat betekent dat de chemo is voorgeschreven. En ze schrijven dat alleen voor als alle bloedwaarden goed waren.
En ja hoor. Heb je ooit. Witte bloedcellen stonden mooi op 4,2 (10*9/L), net boven het minimum voor gezonde mensen (vanaf 4, vorige week maandag stond ik op 0,8). Ik val vandaag binnen de grenzen van gezonde mensen, nou ja, voor dat ene dingetje dan. Maar da’s een begin he.
Ik voel het wel. Dat ik eens twee weken geen chemo heb gehad, voor het eerst in vijf maanden. Ik ben opgeklaard, samen met het weer. Net voldoende om weer terug te keren naar het ziekenhuis voor de volgende vijf zakken. Maar nu echt wel voor de laatste keer. En dan volgende week nog 50 minuten infuus, ook voor de laatste keer.
Zelfs op het moment dat ik dat schrijf, die ‘laatste keer’, trekt mijn oog een beetje. Trilt een neusvleugel. Klemt mijn kaak.
Zou het echt zo zijn? Ik kan het me niet goed voorstellen. Ik ben al zo lang in gevechtsmodus, ik probeer al zo lang dag per dag te bekijken en door te komen, omdat verder vooruit kijken alleen maar afgestraft werd met een angstaanval of minstens een paar uur serieus piekeren.
En nu dat niet meer hoeft, voel ik me als de Coyote die achter Road Runner aan zit, hij loopt en loopt en loopt, en boven de afgrond stopt hij plots. Hij kijkt nog even schaapachtig in de lens en poef! Daar gaat ie dan. En misschien krijgt hij daarna nog een aambeeld op zijn kop.
Ik wil stoppen met lopen en vechten, echt. Ik ben moe, mijn gezin is moe, het mag echt over zijn. Maar tegelijk ben ik bang om te stoppen. Want dan val ik. Diep.
Denk ik.
- bron: value news
Boston, baby! 
❤️
LikeLike
Misschien is het geen afgrond, maar een azuurblauw meer waarin je kan zwemmen. X
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is een fijn vooruitzicht dan!
LikeGeliked door 1 persoon
Vallen is niet erg he. En er zijn zeker mensen rond je om je terug recht te helpen.
LikeLike
Weet je…je mag ook een keer eens niet sterk zijn, en vallen. Ook de coyote stond elke keer weer op… sterkte met de laatste cyclus, ik hoop zo voor je dat je hierna kan gaan herstellen, en dat je samen met de aankomende lente weer helemaal kan openbloeien.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat Sandra al schreef: je hoeft absoluut niet elke keer sterk te zijn. Je omgeving is er voor je om je op te vangen. Ik duim keihard dat je na deze laatste keer snel terug mag aansterken. X
LikeGeliked door 1 persoon
De coyote keerde ook altijd weer terug. Dus val maar, misschien is het daar beneden wel fijn. En terugkeren on top doe je sowieso.
LikeGeliked door 1 persoon
Nu eerst nog knokken tijdens al die laatste keren. En dan begint het verwerken met vallen en opstaan. Als het lijkt op andere verwerkingsprocessen,, dan kun je dat vallen alleen maar uitstellen, niet tegenhouden. Maar ook in de diepte kun je versteld staan van jezelf. Op de bodem van de put leiden alle wegen naar omhoog.
Maar eerst wens ik je nog veel kracht en sterkte bij deze laatste kuur!
LikeGeliked door 1 persoon
Tegenhouden… nee… daar begin ik niet aan. Alleen ja, beetje dieptevrees he.
LikeLike
Dat is niet meer dan logisch, denk ik. Niemand kan helemaal snappen wat je doormaakt en niemand kan het in jouw plaats doen, als dat niet eng is.. Ik vermoed dat je man en al die anderen die je steunen wel als drijfboeien willen dienen wanneer je in dat diepe springt. Ikzelf geloof dat je het kan. Net zoals je 6 maanden geleden niet wist dat je hoe je dit door zou komen, maar het je intussen toch gelukt is.
LikeGeliked door 1 persoon
Laat je maar vallen….op een veerzachte matras of zo, om even adem te halen en op krachten te komen terug.
LikeLike
Pingback: No sugar november – week 2 – Boston, baby!
Pingback: 2018 in vogelvlucht – Boston, baby!
Pingback: Een jaar verschil – Boston, baby!
Pingback: Regenweer? Tien luchtige Netflix series om te bingen – Boston, baby!
Pingback: Een speciale verjaardag – Boston, baby!