Weet je wat je exact een jaar geleden aan het doen was? Of twee jaar geleden?

 

Ik wel.

 

Dit voorjaar is ‘exact een jaar geleden’ al zo vaak door mijn hoofd geschoten. Toen woonden we een goed half jaar in Boston, de winter was voorbij, we kregen weer bezoek en we voelden ons daar thuis.

 

Begin april kwamen de schoonouders op bezoek, en er stond een feestweekend voor de deur.

 

En vandaag twee jaar geleden zat ik met een héle dikke buik op de zetel, dekentje over me heen, met twee katjes aan mijn voeten. Zou vandaag de dag zijn? Morgen mijn uitgerekende datum, overmorgen de verjaardag van manlief.

 

Die laatste kwam thuis en nodigde me uit voor een wandelingetje. ‘Ik heb genoeg van het wachten, helpt wandelen niet op zo’n moment?’ En dus wandelden we een toertje van 2km. Of liever: hij wandelde, ik …waggelde.

 

Dus is het over een paar uur exact twee jaar geleden dat ik manlief wakker maakte en fluisterde: ‘ik denk dat het begonnen is…’

 

 

Vandaag had dat mooie begin niet zo’n goed dutje gedaan – te vroeg wakker geworden door krampjes, denken we. Dan wordt alles wat moeilijker, en mogelijk een aanleiding tot een huilbui. Zoals een papa die niet alles meteen begrijpt. Een mama die soms naar het toilet moet. En een druif die niet meer aan zijn steeltje wilt gaan hangen nadat je hem ervan afgetrokken hebt.

 

En dus lag ik weer op de zetel, met een ventje op mijn buik, een dekentje over ons heen, naar Paw Patrol te kijken. Er werd me af en toe een doekje aangeboden om aan te sabbelen. Ik aaide door die blonde krulletjes.

 

Toen dacht ik: kijk eens aan. 1 april vandaag. Drie jaar op rij gelukkig.