Tag: terugblik

#10yearchallenge

11 reacties

Ik zag de voorbije dagen onwillekeurig vaak een soort ‘voor en na’ compilatie verschijnen op de sociale media. Het bleek om een foto van tien jaar geleden te gaan, en een foto van nu. Ik heb nog even gezocht in mijn archief, en vond een foto waar manlief en ik stonden te blinken op een trouwfeest, in 2008.

En ik dacht: ‘ik heb dat kleed nog’.

Terwijl het stukken minder oppervlakkig zou geweest zijn om te denken: ‘ik heb die vent nog’ – maar dat geheel terzijde.

Ik ben iemand die eerder vooruit wilt kijken. Maar kom, voor één keertje. Want ja, ik ben veranderd op tien jaar tijd. Maar ik denk (of hoop) niet dat dat volledig van mijn gezicht af te lezen valt.

Januari 2009

  • Ik heb één van de zwaarste periodes van mijn leven achter de rug.
  • Ik heb nog niet zo lang geleden mijn doctoraat afgerond – waar ik heel fier op ben, want: zie nr 1.
  • Ik denk dat het nu alleen maar steil bergop kan gaan met die carrière van mij en zie me binnen tien jaar absoluut als manager ergens
  • Ik heb mijn streefgewicht bereikt en heb voor het eerst in mijn leven 10 km gelopen.
  • Ik werk aan de VUB in Jette als wetenschapscommunicator en ik pendel ongeveer 2,5u per dag (als alles goed gaat tenminste)
  • Ik volg een postgraduaat ‘Wetenschapsonderwijs en -communicatie’ en merk dat studeren na zoveel jaar voelt als het reanimeren van een verroeste schrootbak
  • We wonen in een appartement in het centrum van onze universiteitsstad maar hebben, na een lange zoektocht, een grond gekocht. We bespreken onze huisplannen met iedereen die er zin in heeft (en ook een aantal mensen die er mogelijk geen zin in hebben, sorry daarvoor nog).
  • In onze vriendenkring zijn heel wat mensen getrouwd vorig jaar en wordt er aan kindjes begonnen. Ik wil dat ook allemaal wel, maar die krater is gewoon nog té aanwezig.
  • Ik ben bijna 10 jaar samen met mijn beste vriend

…..Fast forward voorbij de reclameblokken….

Januari 2019

  • Ik heb één van de zwaarste periodes van mijn leven achter de rug.
  • Ik heb minder dan een jaar geleden mijn chemo afgerond.
  • Ik werk al zes jaar op een uitgeverij op 7 km van bij mij thuis- met 1 jaar tijdskrediet omdat we tijdelijk naar Boston verhuisden
  • Ik heb bijna mijn streefgewicht bereikt, want ik ben 11 kg afgevallen sinds punt nr 2. En ik loop weer 5 km, het maximum dat ik mag lopen sinds een serieuze rugoperatie.
  • Ik heb al mijn energie nodig om terug te keren naar mijn job (ook al werk ik op dit moment 40%) en heb nog weinig illusies over carrière. Ik ben manager geweest in een ander bedrijf en dat liep aardig mis omdat ze iemand zochten die altijd ‘ja’ knikte en news flash: ik ben dat niet.
  • We wonen bijna 9 jaar in ons huisje, in een heerlijk rustige wijk, met onze krullenbol die elke dag mooier maakt.
  • Ik ben bijna 20 jaar samen met mijn beste vriend (en 7 jaar getrouwd)

Jaaaaa, dat laatste decennium…. Van de diepste dalen naar de mooiste dagen. Het is enigszins geschift hoeveel we hebben meegemaakt. Soms denk ik dat ik in een soap speel, voor aliens ofzo. Very ‘Truman Show’.

Hoe dankbaar ik ook ben voor die mooiste dagen, ik denk dat ik met dat voorbije decennium alleen al een hele autobiografie kan schrijven. ’t Is wel genoeg geweest. Ik wéét het, ik ben bad ass. No need to proof it any more.

Ik hoop van harte dat ik in het volgende hoofdstuk kan schrijven:

“en de volgende tien jaar waren gevuld met heerlijk gezapige dagen en we genoten van elkaar en die kleine dingen die al lang niet meer vanzelfsprekend waren.”

En nog totaal niet the end.

Drie op een rij

3 reacties

Weet je wat je exact een jaar geleden aan het doen was? Of twee jaar geleden?

 

Ik wel.

 

Dit voorjaar is ‘exact een jaar geleden’ al zo vaak door mijn hoofd geschoten. Toen woonden we een goed half jaar in Boston, de winter was voorbij, we kregen weer bezoek en we voelden ons daar thuis.

 

Begin april kwamen de schoonouders op bezoek, en er stond een feestweekend voor de deur.

 

En vandaag twee jaar geleden zat ik met een héle dikke buik op de zetel, dekentje over me heen, met twee katjes aan mijn voeten. Zou vandaag de dag zijn? Morgen mijn uitgerekende datum, overmorgen de verjaardag van manlief.

 

Die laatste kwam thuis en nodigde me uit voor een wandelingetje. ‘Ik heb genoeg van het wachten, helpt wandelen niet op zo’n moment?’ En dus wandelden we een toertje van 2km. Of liever: hij wandelde, ik …waggelde.

 

Dus is het over een paar uur exact twee jaar geleden dat ik manlief wakker maakte en fluisterde: ‘ik denk dat het begonnen is…’

 

 

Vandaag had dat mooie begin niet zo’n goed dutje gedaan – te vroeg wakker geworden door krampjes, denken we. Dan wordt alles wat moeilijker, en mogelijk een aanleiding tot een huilbui. Zoals een papa die niet alles meteen begrijpt. Een mama die soms naar het toilet moet. En een druif die niet meer aan zijn steeltje wilt gaan hangen nadat je hem ervan afgetrokken hebt.

 

En dus lag ik weer op de zetel, met een ventje op mijn buik, een dekentje over ons heen, naar Paw Patrol te kijken. Er werd me af en toe een doekje aangeboden om aan te sabbelen. Ik aaide door die blonde krulletjes.

 

Toen dacht ik: kijk eens aan. 1 april vandaag. Drie jaar op rij gelukkig.

 

images

Lieve ik op 1 januari 2016

Een reactie plaatsen

31 januari 22u34. Traditioneel heb ik nog anderhalf uur om mijn nieuwjaarsbrief boven te halen. Niet voor mijn meter, zij kreeg een bos bloemen. Niet van mijn metekindje, want ondanks dat verkleinwoord, is ze er stiekem toch in geslaagd 18 te worden. Nee, mijn nieuwjaarsbrief is aan mezelf. Ik, een jaar geleden, aan de start van 2016.

Lieve ik op 1 januari 2016,

Je vierde gisteren oudejaar door met je twee mannen te gaan wandelen in Boston Centrum, om zes uur ‘s avonds België via Skype gelukkig nieuwjaar te wensen, een grote pizza te beleggen met extra salami en gewoon heerlijk op de zetel naar een filmpje te kijken terwijl het jaar van de verandering en verwondering, 2015, naar zijn einde tikte. Het was het perfecte rustige einde van een hectisch, fantastisch en avontuurlijk jaar.

2016 zal je nog meer van hetzelfde bieden. Een tijdje toch, want het jaar valt uit elkaar in twee grote delen. Nu je je ritme hebt gevonden in Boston, zal je genieten van het feit dat je de weekdagen niet meer uit elkaar kan halen. Dat je tijd hebt om nieuwe recepten en kookmethodes uit te proberen (ja, die slow cooker wordt een succes). Dat je hoofd een fijne plek is om te vertoeven.

Familie en vrienden komen je bezoeken, je zoon wordt één jaar en verbaast je elke dag nog steeds met wat hij al kan, hoe groot hij al is. Hij zal zijn eerst stappen zetten, en er zullen er meteen véél volgen, want het is zonder twijfel een ‘crosserke’.

Je probeert ook te crossen, herbegint nog maar eens met ‘Start to run’. Het is met wisselend succes, maar ik garandeer je dat je conditie binnen een jaar beter zal zijn dan nu– al moet je je daar ook weer niet te veel van voorstellen.

Je leert mensen kennen die je zullen bijblijven. De grote terugkeer wordt stresserend. Het is van het examen thermodynamica in 2e kan geleden dat je nog zo gezweet hebt van de stress. Maar ook deze keer komt het goed!

De terugkeer is moeilijker dan verwacht. Kost meer energie. Is niet zo vanzelfsprekend. Je begint opnieuw te werken, elke dag naar kantoor, en ventje gaat naar de crèche. Geef hem twee weken, en hij steelt ook daar de show. Jij hebt meer tijd nodig. Er lijkt een tijdje iets scheef te zitten, je krijgt het niet goed verwoord, en merkt dat sommige mensen het niet begrijpen. Dat is niet erg – we hebben in 2016 zeker geleerd dat kennissen, maar ook vrienden en familie je nog steeds kunnen verrassen. Sommigen, waarvan je het niet verwacht had, houden heel actief contact. Of laten eenvoudigweg weten dat ze er nog zijn. Van anderen had je dan misschien wat meer of iets anders gehoopt. Maar beste ik, ook na dit jaar is je geloof in je vrienden vrijwel onaantastbaar.

Er gebeuren zo veel mooie dingen in het jaar dat voor je ligt. En er verandert weer zo veel. Wees wat geduldig met jezelf, je weet toch dat watermannen niet goed tegen verandering kunnen?

Ach, ik weet nu al dat je die raad snel zal vergeten…leer mij mezelf kennen.

rusten