Vanavond. Vanavond ga ik op tijd slapen. Echt. Ah, ik kijk er al naar uit.

Vergeet 1 januari, dit staat ongetwijfeld in de top 3 van dagelijkse mama (en waarschijnlijk ook papa)-voornemens, naast:

• Ik ga gezonder eten
• Ik ga weer meer sporten

En eigenlijk is het de makkelijkste om waar te maken. In theorie. Maar zoals we weten, is theorie en praktijk in theorie hetzelfde, maar zelden in de praktijk. Want ’s avonds gaat ventje op tijd zijn bedje in, na een flesje, een verhaaltje en een gedichtje (20u30 – 21u), en denk ik: fantastisch, nu kan ik nog snel de keuken opruimen, dan moet ik dat morgen niet doen. En dan hebben we nog een hele avond we-time. Heerlijk. Oh, weet je wat, ik dek ook nog even de ontbijttafel. Ach, ik doe dat afwasje nog wel. Oh, manlief is ondertussen nog iets administratief aan het afwerken. Dan nog wat ‘gezichtjes boeken’ en sociaal doen op andere media.  ‘Zullen we nog een serietje kijken, schat?’ Oh, Netflix speelt meteen ook de volgende aflevering, ach ja, …

En toen was het half 12. Véél te laat voor een langeslaper als ik. Véél te laat met een ventje dat wekker speelt om 5u30. Hoofdpijn. Nekpijn. Watten in mijn brein.

Maar vanavond. Vanavond ga ik op tijd slapen. Echt.