Een week. Zeven dagen. 168 uren. Omgevlogen zijn ze. Misschien lijkt dat ook zo omdat we genoeg activiteiten hadden om een maandje mee te vullen.

Op donderdagmiddag landden we in Zaventem, na twee nachtvluchten en een happy baby die flink geslapen had – en als hij niet sliep, was hij vrolijk aan het vertellen. Goed, voor de passagiers die een oog dicht wilden doen, was dat vertellen misschien ook niet zo aangenaam (toegegeven, zijn verhalen zijn moeilijk te volgen en de pointe laat nogal op zich wachten), maar het is beter dan huilen. Mama en papa hadden toch een negental minuten geslapen door in half comateuze toestand tegen het vliegtuigraam te hangen of met het voorhoofd op de vuilste plaats van het vliegtuig te liggen (neeee…. da’s het opklaptafeltje he). Behoorlijk verkreukeld en met een berg koffers waar zelfs manlief met zijn 192 cm achter verdween, kwamen we aan in Zaventem. Een fantastisch welkomscomité stond ons op te wachten, dat helpt bijna beter dan koffie om weer even helder te zien (bijna).

En dan ons weekje België. Zo veel lieve vrienden gezien, leuke familie, toffe collega’s – check, naar een spetterend trouwfeest geweest- check check, het was prachtig. Ik zou het op hormonen kunnen steken, maar wie krijgt het nu niet moeilijk als je bij twee mensen staat die elkaar gewoon zo graag zien? En wie staat er niet te blinken als zoonlief in zijn überschattig kostuumpje inclusief Ciske-de-rat-pet overal complimentjes oogst? – ontroerde schoonzus en fiere mama CHECK!

Dan: de klop van de spreekwoordelijke hamer krijgen in de vorm van de onappetijtelijke cocktail van oververmoeidheid, jetlag, buikgriep, koortsaanvallen en zondag zo mottig als een krab in bed doorbrengen – jammer genoeg check (voor alle duidelijkheid: er kwam geen alcohol aan te pas in deze cocktail).

Uit eten geweest – check, en heel wat van mijn ‘to eat when in Belgium’-lijstje kunnen afkruisen, zoals mosseltjes, koninginnehapje en gewoon een goed boke met brie. Dat kan smaaaaaaken!

In ons eigen bed geslapen – zoooooooooo onbetaalbaar!

Onze katjes geknuffeld- dubbel check, maar ze worden duidelijk goed verzorgd, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.

Langs Kind & Gezin voor een vaccinatie – check, en ventje was heel flink!

Maar natuurlijk is er altijd tijd te weinig, en dus is er ook een lijstje met mensen die we niet hebben kunnen zien – schuldgevoel – of die we te kort hebben kunnen zien – nog schuldgevoel. En dan nog die kleine kwestie van de achterbuurman die plots een 2,5m hoge schutting op de perceelsgrens plaatst en als argument om dit zonder overleg te doen aanhaalt ‘dat onze buren dat vroeger ook niet hadden gevraagd’. En hij was meester in de rechten dus wat gingen wij eraan doen misschien? Oh-oww zien wij eruit alsof we daardoor onder de indruk zijn? Ja? Dat zal dan misschien door onze wallen komen. Please don’t be fooled. Dus – ook nog boos.

En dan alweer afscheid nemen, ik ben daar geen held in. Een vriendin in het buitenland zei me dat heimwee standaard een jaar duurt. Dus als dit vervelende gevoel voorbij is, zijn we alweer terug. Ja, we weten dat we naar een gezellig appartement terugkeren, waar we graag zijn, maar toch… Ja, we betrapten onszelf erop te zeggen dat we dit of dat moesten doen ‘als we thuis waren’ in Boston, maar toch… Ja, en we zijn vaste gebruikers van Skype geworden en da’s toch leuk dat we elkaar dan kunnen zien, maar toch…

Toch kan je wat je het meeste mist niet meenemen in je valies.

Toch voelde ik me bij het vertrek als het Belgisch weertje – bewolkt. Met kans op regen.