Gedichtendag, ik doe er niet zo vaak aan mee. Maar dit jaar wilde ik iets delen. Wie hier al even meeleest, weet dat onze weg naar dat tweede kindje, niet evident was. Lastig is zowat de understatement van de eeuw.

In ’t kort: vier jaar, twee miskramen, 1 mola zwangerschap, 6 maanden chemo, 18 maanden herstel en héél veel bloed, zweet en tranen.

Dus toen hij er eindelijk was, in de zomer van 2020, was dat onbeschrijfelijk. Ik denk dat Manlief en ik zijn eerste minuten alleen aan elkaar hebben herhaald: ‘Hij is er. Hij is er. Hij is er echt.’

Vorig jaar lieten we onze Kleine Broer dopen. Ik schreef onderstaand tekstje voor hem.

wenste ik jou

Wordt een kindje geboren
Dan zegt men al snel
Het is zo gewenst
Maar bij jou past het wel

Want elke keer dat het kon
Elke keer dat het mocht
Bij alles wat ik verzon
Elke kans die ik zocht

Bij elke brandende kaars
Elke ster in de val
Dan sloot ik mijn ogen
En wist ik het al

Dan werd mijn hart heet
Droomde ik van wat zou
En duizend keer duizend

Wenste ik jou

.

.

.

.

.

ps- als dit je aanspreekt, en je wenst dit tekstje te lenen, geen enkel probleem. Maar zoals elke brave wetenschapper vraag ik of je dan mijn naam I.François eronder zou willen zetten.