Zodoende zodus. Vorig jaar was een vreemd jaar voor mij. En misschien daarom ook net een vreemd jaar voor mijn blog. Ik kwam uit de ziekste periode van mijn leven, en had na wat wikken en wegen besloten daar openhartig over te schrijven – maar enkel als de energie het toeliet, wat niet zo vaak was.

Nadien bouwde ik dat weer op; die energie en de blog. Het was zo fijn om weer over ‘gewone’ dingen te kunnen schrijven, ‘gewone’ dingen die weer plaats kunnen innemen in je dag, omdat je niet de hele tijd slaapt of in het ziekenhuis aan een baxter hangt. Heerlijk was dat, weer tijd en energie hebben om te koken, te spelen, saaie dingen te doen.

Met de blog wilde ik wat experimenteren. In het najaar ging ik wat meer schrijven, ik kreeg ook opeens voorstellen om producten uit te testen, ik schreef een aantal gastblogs voor andere bloggers en ik zette een samenwerking op met Fieke van Fiekefatjerietjes: zij gaf me een veganistisch menu en ik maakte het klaar zonder het aan manlief te vertellen.

Maar goed, ik besef wel dat ik nog steeds over alles en nog wat schrijf, dat er niet veel lijn in zit, dat het gaat van totaal banaal tot behoorlijk serieus.

Daarom nog een klein experiment: een blog enquête. Het stond héél lang op mijn ‘to blog’-list, en uiteindelijk baseerde ik me op de enqûete die Kathleen van De Verbeelding eerder al gedaan had. Nu besef ik dat ik beter mijn eigen vragen had uitgedacht, maar kijk, we leren bij!

Een kort (enfin, niet zo kort) overzichtje van de resultaten

De basis

51 mensen vulden de enquête in, en ik had gehoopt op 20, dus ik ben in elk geval al blij!

86% van die mensen is vrouw. Nu lezen vrouwen over het algemeen meer blogs, ik had het percentage zelfs nog hoger ingeschat. Een vuistje voor mijn mannelijke lezers!

Meer dan 6 op 10 (65%) van de mensen is tussen de 31 en de 40 jaar oud. Niet zo gek aangezien ik zelf ook in die categorie val. En je merkt al gauw dat je lezers eigenlijk stiekem wel wat op je lijken.

Daarom had ik eigenlijk ook graag willen weten of deze lezers kinderen hebben, maar kijk, dat heb ik niet gevraagd, dus het zal een mysterie blijven!

37% woont in Vlaams-Brabant, 14% buiten België en 1 persoon woont op een geheime locatie, waarbij ik mij nu keihard een kasteel met ophaalbrug bij voorstel.

Er lezen heel wat mensen al mee sinds het begin (29%) of in elk geval al langer dan een jaar (31%). Dat vind ik wel plezant, maar even goed is het leuk om te zien dat 26% minder dan 6 maanden meeleest. Een frisse blik is altijd goed.

Een kleine helft (49%) haalt aan altijd mijn berichten te lezen – waar ik ook alleen maar blij om kan zijn.

Een bericht verschenen?

Dan nog eentje waarbij ik mijn haar moest krabben: ‘Hoe kom je te weten dat er een nieuw bericht is verschenen?’. Meer dan 35% ziet dat via Facebook, fijn, want Boston, Baby! heeft nog niet zo lang een eigen pagina, en 20% krijgt mijn schrijfsels in de mailbox. Maar even goed meldt 20% dat ze het op een ‘andere’ manier te weten komen. Dus nu vraag ik me af, lieve mensen: hoe dan? Rooksignalen? Glazen bol? SMS alarm? Please tell me!

Dat op een blog meer mensen stilletjes mee lezen dan reageren, is meestal wel duidelijk. Hey, ik ben zelf zo iemand! Maar kijk, 55% meldt dat ze ‘af en toe’ of ‘regelmatig’ een reactie achterlaten – en dat, mijn waarde, is gewoon één van de coolste dingen die er zijn aan bloggen! Bedankt dus! Enneu… die andere 45%… altijd welkom he!

Waarom lees je mee?

En dan de vraag ‘waarom lees je Boston, baby!’. Ik had niet verwacht dat ik op zo’n open vraag zoveel antwoorden zou krijgen. En zo lief, mannekes, als ik eens een slechte dag heb, dan ga ik dat lijstje nog eens lezen.

Samenvattend komt er vaak terug: de echtheid, schrijfstijl, herkenbaarheid, en het schrijven over kleine dingen. Ook waren er enkele kapoenen die schreven dat ze wel moesten, omdat ze me kenden. Ik kan je verzekeren dat er geen lijfstraffen staan op het overslagen van deze blog! Maar even goed: toch tof dat je mee leest.

• Soms schrijf je dingen uit je hart die mij echt raken en soms schrijf je dingen die mij doen blij zijn met het alles wat ik heb
• Interessant hoe andere mensen in het leven staan, en tips over bepaalde dingen.
• Om op de hoogte te blijven van je avonturen, gedachten… jouw mooie blogs die altijd eerlijk en af en toe ook heel pakkend zijn. Je kan je emoties zo mooi verwoorden
• Het gevoel van “niets moet, alles mag” spreekt me aan. Je komt eerlijk over, gewoon alsof je schrijft om iets uit je hoofd te krijgen.
• Oorspronkelijk: de reisavonturen van een koppel dat ik ken; nu: de gewoonte
• Herkenbaarheid, je optimisme, een hele tijd in gedachten voor je mee supporteren, je fijne manier om dingen te verwoorden,…

Welke blogberichten lees je het liefst? (meerdere antwoorden mogelijk)

Met grote voorsprong kwamen hier de persoonlijke verhalen naar voor (80%). De uitdagingen (onder het motto: Wat doe ik mezelf aan? Ha!) zoals Dagen Zonder Vlees, of No Sugar November volgden met 39%. En 25% haalt aan dat ze gewoon alles lezen wat ik schrijf, wat ik een ongelooflijk compliment vind.

Zijn er andere categorieën of thema’s die bij Boston, baby! zouden passen?

Nu ik die vraag opnieuw lees, denk ik bij mezelf dat ik die voor een andere blog niet zou kunnen beantwoorden. Ik heb in elk geval nog nooit een blog gevolgd en dan gedacht: ‘weet je wat hier nu echt ontbreekt? Een wekelijkse horoscoop (ofzo)’. Bij deze dus mijn excuses voor de lastige vraag.

Een paar ideetjes kwamen wel naar boven, nl. kinderanekdotes, uitstapjes en mijn interesse in wetenschapscommunicatie (tot nu toe vrij onbelicht, maar wie weet?). De prijs van grappigste antwoord gaat naar: ‘Gezien mijn bijna pathologische afkeer van het internet, helaas niet veel tips’.

Mocht ik de naam Boston, baby! veranderen, wat denk je daarvan?

Sinds we terug zijn uit Amerika, heb ik zo af en toe een existentiële crisis (nou ja, een kleintje dan). We zijn niet meer in Boston, en onze baby is momenteel een reusje van 110 cm, dus who am I kidding?

Maar kijk, hier heb ik dus wel iets aan: 45% zegt dat het mag blijven zoals het is, en exact evenveel mensen geven aan dat het niet uitmaakt.

Dus conclusie: Boston, baby! it is! And stays!

Verder is mijn gevoel dat ik vaak (te) lange berichten schrijf, onterecht (we laten deze even buiten beschouwing) en dat de frequentie alle kanten op gaat, is mij ook vergeven.

Mocht ik af en toe een gesponsord bericht schrijven, zou je dit dan lezen?

Dit is op zich een louter hypothetische vraag, want ik heb nog nooit geld ontvangen om iets te schrijven – en ik weet ook niet of ik dat wel wil. Een aantal mensen haalden aan als opmerking dat je als schrijver wel objectief moet blijven, en kan dat eigenlijk als je betaald wordt? Ik ben daar nogal principieel in, dus ik denk het wel, maar ik snap dat je de schijn tegen kan hebben. En dat gesponsorde tekst echt behoorlijk irritant kan zijn, daar ben ik het ook wel mee eens.

Geen zorgen, ik ben een klein garnaaltje die alles voor het plezier uittikt! En de fijnste samenwerkingen die ik al gedaan heb, waren ook helemaal ‘van de voor-niets, gewoon toffe afspraken met andere bloggers (je weet wel, elkaar uitdagen, iets schrijven op elkaars blog…).

Ik heb wél al een paar keer een product ontvangen in ruil voor een eerlijke review (met name 5 keer op 317 blogposts, dus 1,57% van de schrijfsels). Dat vind ik best leuk, maar ik ben er ook wel kieskeurig in.

In december 2018 had ik enkele interessante aanbiedingen en heb ik zo een maand lang elke zaterdag iets weggegeven. Een beetje in een kerstsfeer, zal ik maar zeggen, maar dat was vrij atypisch binnen mijn blog. Het viel niet altijd in goede aarde, want iemand haalde aan dat de berichten ‘echt geëvolueerd zijn van leuke persoonlijke berichten naar belerende berichten met reclame’.

Enfin, dat is dus iets dat mij wat bezighoudt, maar 80% zegt dat het niet veel uitmaakt.

Werkpuntjes en tips

De antwoorden bij de vraag naar werkpuntjes en tips waren echt hartverwarmend om te lezen. Eigenlijk komt het erop neer dat zowat iedereen zegt: doe er je goesting mee, en doe zo voort. Dat is denk ik ook dé les die ik meeneem uit deze enquête: je blog is je koninkrijk.

Trouwens, zonder al te sentimenteel te willen worden (of is het al te laat?): mensen die mij bedanken omdat ik schrijf, dat is…. Allez ja, dat is gewoon schoon. (Excuseer, efkes iets in mijn oog).

Een greep uit de opmerkingen:

• Leuk dat je je man gastberichten laat posten! (Ja, en hij laat het momenteel stevig afweten die gastschrijver van mij, maar dat komt goed! Beloofd!)
• De blog evolueerde van iets dat persoonlijk is, naar iets met een onecht kantje. Spijtig.
• De taal is ‘verhollandst’ en dat vind ik echt niet OK.
• Vind de afwisseling heel leuk. Soms luchtig, soms serieus en diep.
• Ik vind het heel fijn en persoonlijk geschreven dus houden zo.
• Het gaat wel héél erg over gezonde voeding
• Geniet van het schrijven! En doe vooral waar jij goesting in hebt.
• Ik wens je veel blogplezier! Ik kom altijd graag lezen bij je.
• Ik vind de blog de laatste maanden minder interessant. Je bent echt een heel andere richting aan het uitgaan, extreem en belerend. En ik vind dat niet boeiend. Maar goed, als dat de richting is die je in wil gaan dan is dat jouw keuze.
• Doe maar lekker verder zoals je bezig bent, want je bent goed bezig!
• They are the only articles in Dutch that I read from start to finish. No matter what the subject, I like your style!
• Je bent een ‘straffe’ madam die op haar eigen fijne, realistische, humoristische manier ook over gevoelige onderwerpen kan schrijven! Respect!

Lessons learned

Eigenlijk heb ik drie dingen geleerd door deze enquête – nee, vier!

1. Ik heb geen duizenden lezers. Maar wel heel warme, toffe lezers
2. Ik behoud de naam, de lengte, de niet constante frequentie en de wisselende onderwerpen
3. Een enquête over een blog is nuttig, maar eigenlijk komt het neer op: doe geen enquête en doe gewoon je goesting!
4. Je kan nooit goed doen voor iedereen. Wat de één graag leest, vindt de ander extremistisch. Alles evolueert natuurlijk, en ik schrijf hier andere dingen dan in Boston. Maar eigenlijk is dat helemaal niet erg. Wie wilt komen lezen, altijd welkom. Wie dat niet wilt, totaal ok. En ik schrijf gewoon verder. Want: zie punt 3.

Merci aan iedereen die de vragenlijst heeft ingevuld. Het was een interessant experiment!

Ik eindig nog even met een citaat van een warme opmerking, die helemaal samenvat wat ik eigenlijk wil doen hier op dat stukske internet:

Je vertelt zo mooi over de kleine dingen des levens die eigenlijk groot zijn, want daar draait het in essentie echt gewoon om.