Er zit een zwarte kamer in mijn hoofd.
Of nee.
Als ik heel eerlijk ben, zit die waarschijnlijk veertig centimeter lager.
De deur van die zwarte kamer hou ik het liefste dicht.
Niet dat die niet open kan. De deur opent net heel gemakkelijk. Soms lijkt het alsof het slot maar niet wil werken. Soms lukt het om alles wekenlang netjes gesloten te houden. Soms lijkt een zuchtje al genoeg.
In die kamer zit 23 november 2007.
Alles van 23 november 2007. Vanaf het telefoontje om 6 uur ’s morgens, tot de donkere, slapeloze nacht die erop volgde.
Ik weet met moeite wat ik een week geleden heb gedaan, of wat ik gisteren at, maar ik kan je verzekeren: in die kamer zit 24 uur, haarscherp weergegeven in 3D, met beeld, geluid en hier en daar een geur. Koffie. Mijn auto. Haar parfum.
Ik hou die deur heel graag dicht. Want de kilte van die kamer snijdt mijn adem af. Knijpt mijn keel dicht. Hier is geen verwerken, hier krijgt niets een plaats, hier wordt niet geheeld want alles is scherven.
Ik wil daar niet zijn.
Ik wil op al die andere dagen zijn, 27 jaar van dagen die geen pijn doen, waar er gebabbeld werd en gelachen en gedanst in de keuken en koffiekoeken gehaald en getroost en geknuffeld en verhaaltjes en gedichtjes voorgelezen en rebussen verzonnen.
Dáár blijf ik even hangen. Dat probeer ik toch. De kamer gaat weer dicht.
Na twaalf jaar (hoe kan het twaalf jaar zijn? 12? Hoe?) oefenen, lukt dat steeds beter.
Ik ben dan ook een doorzetter. Dat heb ik van jou.
Dank je wel daarvoor, mama. En voor al de rest.
Boston, baby! 
❤
LikeLike
😪
LikeLike
12 jaar is een eeuwigheid en tegelijk in een oogwenk om. Ik wens je veel courage en liefde ❤️
LikeLike
Dank je. En ja, zo voorbij
LikeLike
Er is gemis dat altijd blijft.
LikeLike
Dat is zo. Het wordt anders dan eerst, minder brandend, maar het dooft niet
LikeLike
Volgende zondag is het 10 jaar geleden dat mijn zus overleed. Het is zoals je zegt. Het verdriet verandert, de scherpe kantjes gaan eraf. Maar het gemis blijft, altijd. Een gat (in de familie, in het hart, in je leven) dat nooit weer gevuld wordt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat spijt me van je zus! Ja, zoveel blijft onvolledig. Bij mijn moeder leek het of ik een voet verloor, iets dat er altijd was en waar ik op steunde. Ik kan me voorstellen dat een zus verliezen eerder als een arm is. Meestal kan ik me nu optrekken aan alle mooie herinneringen. Maar in weken zoals deze, is dat net wat lastiger.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, het is zo wel iets, die arm, en die voet. Mooi omschreven. Draag zorg voor jezelf, nog deze donkere dagen doorbijten en de mooie herinneringen komen wel terug.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je! Ik weet dat je gelijk hebt
LikeGeliked door 1 persoon
Wat kan jij zo rakend schrijven…
❤
LikeLike
Dank je. Uit het hart.
LikeGeliked door 1 persoon
❤
LikeLike
Pingback: Koffie Klasj- november '19 – Boston, baby!