Zo, dat ging even allemaal niet zoals verwacht. Of misschien eigenlijk wel.

Het is een grijze, druilerige decemberdag. De flikkerende lichtjes in de kerstboom, zo’n 7 miljoen naar schatting, maken veel goed. Krullenbol ligt op de zetel, en is in slaap gesukkeld. Hij is ziek, ocharme, hevige buikkrampen en overgeven.

Manlief is met Kleine broer – want ik kan dat reusje met de beste wil van de wereld niet meer ‘Babybroer’ noemen – een dutje gaan doen.

No time like the present, om ook eens een Koffieklasj te schrijven, over de voorbije weken. Er valt wel wat bij te kletsen.

Zet je, wil je een theetje? Ik wil je niets aanpraten, maar ik heb ook van die kleine, schattige marshmellows, die perfect in een warme chocomelk passen… just saying!

De kindjes

Met onze twee pagadders gaat het meer dan behoorlijk op dit moment. Krullenbol krijgt extra uitdaging voor rekenen in de klas en is helemaal in zijn sas dat hij hoe langer hoe vlotter kan lezen (1e leerjaar). Hij klaagt wel steeds vaker van vermoeidheid en hoofdpijn, ook al vroeger in de week, dus dat wil ik wel wat in de gaten houden. We gaan alvast nog een keertje langs de oogarts om te checken of zijn bril nog optimaal is.

Kleine broer is sprongen aan het maken gelijk zot (letterlijk en figuurlijk)! Hij komt echt uit een grumpy periode, waarbij er niet veel (of niets?) nodig was om hem te doen klagen en grommelen, maar nu is-ie weer de vrolijke kerel zoals we hem kenden. Zijn communicatievaardigheden vind ik zelf enorm indrukwekkend (vooral naar het gebruik van gebaren toe, iets dat we vanaf zijn 6 maanden ook consequent zijn beginnen voordoen, en dat nu zijn vruchten afwerpt.) Het is méééér dan duidelijk wanneer mijnheertje genoeg heeft, of nog iets wilt eten of drinken, en zelfs wanneer hij vindt dat zijn luier aan vervanging toe is, of hij in de douche wilt. Die leeftijd tussen 15 en 18 maanden is echt wonderlijk.

Maarrrr het is natuurlijk ook herfst en dan nog in coronatijden. Dat betekent dat ik een keer of vier overdag werd opgebeld door de crèche omdat Kleine broer meer dan 38°C had. Een snotneusje hier, een virusje daar, drie kiezen die tegelijk doorkwamen… hij was al snel weer 2-3 dagen thuis.

En na de herfstvakantie, waarbij Krullenbol twee daagjes naar de speelkriebels ging, kregen we de melding dat hij in quarantaine moest… gelukkig konden we snel een test vast krijgen en kon hij daarna weer naar school.

Dat maakt dat we hier eigenlijk – eigenlijk- eigenlijk echt nog gespaard gebleven zijn van serieuze ziektes en besmettingen, en toch vroeg ik me dikwijls af hoe we dit allemaal zouden gedaan hebben mocht ik gewoon gewerkt hebben… ik weet dat we wel moéten, maar het level van flexibiliteit dat er maar blijft gevraagd worden, ik vind dat dat weinig erkend wordt. Of ben ik daar alleen in?

Werk

Mja, ik zag de bui al hangen he, vorige keer. Ik had een mail gekregen met een ‘uitnodiging’ vanuit mijn werkgever. Ik zet ‘uitnodiging’ tussen aanhalingstekens want als ik iemand uitnodig, ga ik ze niet eerst beschuldigen van vanalles en nog wat. Maar goed, dat kan natuurlijk mijn visie zijn.

In het kort – ik ben drie dagen fysiek misselijk geweest van die mail, heb de vakbond gecontacteerd, kreeg na twee weken eindelijk de juiste persoon te pakken daar, liet dat weten aan de werkgever, ging samen met die dame op gesprek, en werd ontslagen. In een poeslief gesprek, dat wel. En met een vergoeding, dat ook wel.

Het is natuurlijk dubbel, nee, ik zag ook geen andere uitweg meer, ja, het is een opluchting, maar dit is niet meteen de exit die ik voor ogen had een jaar geleden. Ik heb er uiteindelijk negen jaar gewerkt, heb er graag gewerkt, de collega’s zijn echt geweldig. MAAR – en dat is voor mij dan weer een overwinning, ik ga me er ook niet schuldig over voelen. Ik heb niets verkeerds gedaan. Punt, andere lijn.

En nu?

En nu? Dat is zowat the million dollar question he. Dat hele gedoe heeft heel veel energie gevraagd. Er kwam ook heel wat admin bij kijken, onduidelijkheid over hoe alles nu aangepakt moest worden, en ik moest dan ook nog eens een andere auto gaan zoeken omdat mijn bedrijfswagen afgeleverd diende te worden.

Ik laat alles even bezinken. Over het algemeen voel ik me wel al wat beter. Die werksituatie bleef ook als een zwarte hond aan mijn been bijten, zeg maar.

Ik ben ook in november een nieuwe opleiding begonnen, en boy oh boy, het was zo onmetelijk interessant, dat er iets is beginnen borrelen – energie, creativiteit, goesting – dus misschien ga ik daar wel verder mee, maar het is nog veel te vroeg om daar veel uitspraken over te doen. Ik zou nog enkele opleidingen moeten volgen om een verdere stap te kunnen zetten. Maar laat dit dan misschien net het moment zijn om dat ook te doen.

Down time

Tussen alle technische en administratieve issues door, is er zeker ook rust geweest. En leuke dagen. Zo lieten we een afdruk maken van onze handen (bodycasting, heet dat- het resultaat krijgen we pas over een paar maanden), gingen we uit eten, en trok ik drie dagen naar Rome met een vriendin.

Dat we aankwamen in een onweer, dat de taxichauffeur ons duidelijk aan het afzetten was, dat lieten we ons niet deren. We hosten die eerste dag toch door de regen, zagen de volgende middag het Colloseum onder een stralend zonnetje en aten pizza en pasta zoals dat hoort. Daarna vonden we nog een Spa waar we een massage konden boeken… kortom: het ideale weekend.

Dat kwam goed uit, want na een weekendje weg van manlief met zijn scoutsvrienden, en zijn congres van 5 dagen in Boston (ik jaloers dat hij weer naar Boston mocht), had ik ook wel nood aan er even ‘uit’ zijn.

Dus ja… veel gebeurd eigenlijk… ik hou niet van november, maar van december des te meer.

En hoe gaat het met jullie? Genieten jullie van de kerstdagen, of kijken jullie er eerder tegenop?