Halloooooo lieverdjes! Ik geniet van de zon, want leek het niet altijd te regenen de laatste weken?

Ik probeer dat dan positief te zien ala de plantjes krijgen water, de regenwaterput raakt meer gevuld, het is goed voor de grondwatertafel, maar dan hoor ik dat die fikse buien helemaal niets doen voor de grondwatertafel, want het is te veel op te korte tijd. Zucht.

Ik merk ook dat het ook bij andere mensen op hun zenuwen begint te werken. De mens werkt op zonne-energie, zoveel is duidelijk.

Voor mij was mei een bijzondere maand, aangezien ik ‘thuis’ was. Thuis thuis. Niet aan het werk thuis. Dus even geen ‘Werk’ katern in deze Koffie Klasj. Het kriebelt iets te veel (and not in a good way, eerder de ‘mieren onder je huid-way)’ om het daarover te hebben, dus als je dat ok vindt, dan praat ik graag over andere dingen, en natuurlijk: over jou!

Dus zet je! Wil je een spuitwatertje met een smaakje? Ik heb iets nieuws ontdekt van Evian – met pompelmoes en basilicum-smaak, best verfrissend!

Feestjes

Mei begon met een klein feestje, want onze twee pluisballen, Scotty en Jane, waren jarig. Niet te geloven dat het al 11 jaar geleden is dat ik die kleine kittens van 1 kilo mee bracht naar huis! Nu zijn ze hier de heersers van de buurt, al heeft Scotty gelukkig alweer en pak minder oorlogswonden dan een jaar of wat geleden (knock on wood, want er zijn een paar nieuwe katten in de straat komen wonen. Hopelijk hebben die ook snel door dat Scotty KING OF THE NEIGHBOURHOOD is).

Twee weken later werd ons nichtje 1 jaar én ze werd gedoopt. Corona-gewijs werd het tuinfeestje wel opgesplitst in 2 delen, maar het was toch fijn enkele mensen te zien. En er waren enkele genodigden die onze flinke mannie nog nooit live gezien hadden.

(Toch één van die dingen die ik wel als een gemis ervaar in deze pandemie. Ik weet dat ik niet mag klagen, dat veel mensen veel meer hebben verloren, zelfs familieleden en vrienden. Maar hey, ik mag het toch ook een klein beetje spijtig vinden dat ik nooit een foto zal hebben van mijn zoontje van 1 dag oud in de armen van zijn meter, peter, of grootouders).

Ontspannen

Ik had de opdracht mij te ontspannen in de maand mei. Bleek niet zo eenvoudig als eerst gedacht. Wie had geloofd dat je dat kon afleren, je ontspannen? Natuurlijk kon ik hier en daar zeker iets fijns inlassen, zoals eens op mijn gemak alleen naar de Albert Heijn gaan (oh.my.god. Ben ik nu de definitie van triestigheid geworden, dat dit mij ontspant?), met een vriendin bellen of gaan wandelen, een boek lezen.

Want YES, ik heb na zes lange maanden mijn Kindle terug gevonden. En wel onder het bed van Krullenbol, maar dan ook onder de matras die daar ligt. ‘Gewoon’ kijken onder het bed was dus niet voldoende. Maar dus: weer een boek gelezen. Oef. Heerlijk.

Later in de maand opperde een vriendin dat ik zou meekomen naar het massagesalon waar ze elke vier weken heen gaat. Het werd een Thaise massage, die me zo terug bracht naar mijn huwelijksreis naar Thailand, zo heerlijk (en pijnlijk want hallo, die knopen in nek en schouders waren niet zo blij met de harde aanpak. Maar daarna voelde ik mij als een platgekookte tagliatelle-sliert, op de best mogelijke manier).

Ook heb ik plantjes uitgeplant op ons terras, voor het eerst rabarber uit de hof geoogst, en met manlief gaan lunchen op restaurant (twee keer een dikke ‘check’ voor mijn 21 voor 2021 dus én twee keer zo, zo fijn).

Het nest

Ons nest begint er hoe langer hoe beter uit te zien. Zo ongeveer een jaar nadat we onze wandkast voor de living besteld hebben, is die ook effectief geplaatst. Dat jaar is opgebruikt aan opmetingen (2 keer), plannen laten tekenen (ook 2 keer, aangezien de eerste keer geen énkele afmeting correct was. Dus ook na die 2 opmetingen niet), enkele bezoeken aan de winkel om het nóg eens uit te leggen… zucht… enfin, eind goed al goed zeker? We zijn in elk geval wel heel tevreden van het resultaat.

De boys

Met onze jongens gaat het goed, dank je wel. Krullenbol voelt zich als een vis in het water, en dat geldt nu grappig genoeg ook voor op de zwemles. Dat is toch altijd even spannend, en zeker als hij naar het groepje hoger mag en er nieuwe dingetjes gaan geleerd worden, krijgt hij al snel wat faalangst. Maar het loopt altijd goed, en hij begint er nu echt lol in te krijgen. Fijn om te zien (enfin, of niet te zien, want aangezien de cafetaria aan het zwembad dicht is, kan je alleen buiten aan het raam gaan staan, en tegenwoordig is dat dan in de plenzende regen…)

Babybroer heeft zo wel wat moeilijkere weekjes achter de rug. Het is zo een afwisseling van snot, hoesten, en dan plots weer 38° koorts, waardoor hij twee dagen niet naar de crèche mag. De dag erna is hij dan weer zijn vrolijke zelve, om dan plots weer twee uur te jammeren ’s nachts. Het is met momenten zielig, en uiterst vermoeiend. Maar het heeft hem er niet van weerhouden om eindelijk eens wat ruimere horizonten op te zoeken, en te beginnen sluipen!

Samen zijn ze nog steeds zo grappig en snoezig dat ze op dagelijkse basis mijn hart doen smelten. Die twee samen… zalig.

Scotty en Janie

Zoals ik al aanhaalde zijn onze poezels 11 jaar geworden. Dat is gevierd met een versierde kroon, extra aaitjes en een lekker stukje vlees.

Scotty moet gehoord hebben dat ik steeds vraag naar inspiratie voor het weekmenu, en deed een creatief voorstel: een vogel zonder kop… Ik bespaar jullie de foto van het slagveld dat ik aantrof in de garage…

Ik ging met Janie op controle bij de dierenarts, en zij werd daar helemaal goedgekeurd.

En zo gaat alles zijn gangetje en proberen wij het hier rustig aan te doen.

Hoe gaat het met jou? Had het weer deze maand ook zijn weerslag op je humeur, of ben je van jezelf al een zonnestraaltje?