Dus.

Dus dus dus.

Mijn woord van het jaar is balans. Dat is niet van een scheurkalender geplukt, dat is gekozen omdat ik wist dat het een uitdaging zou zijn.

Opnieuw gaan werken – voor het eerst in heel lang ‘gewoon’ 80% (tot voor mijn zwangerschapsverlof zat ik nog steeds in progressieve opbouw na mijn ziekte).

Twee kindjes entertainen.

Zorgen voor gezond en lekker eten. Want ja, we willen die kilo’s kwijt en al.

Duizend en twee dingen die lijken te moeten. Dingen voor de crèche. Dingen voor de school. Dingen voor het huishouden. Wasmanden, heel veel wasmanden. Een man die werkt, heel hard werkt.

En dan was er nog zoiets als een pandemie en alle nieuwe woorden die dat meebrengt zoals pandemirritatie, pandemoe…verzin een nieuw woord en ik heb het, lijkt het wel. (Behalve de Paaspauze, dat voelde nu even weinig aan als een pauze, ligt het aan mij?).

Je kan jezelf wel voorhouden dat je maar je best kan doen, dat als je er elke dag voor gaat, dat het dan wel ok zal zijn. Maar wat als niet iedereen het daarmee eens is?

Enfin, de laatste weken waren er van te veel stress en te weinig slaap, van veel lock down en weinig look up. Met veel gepraat en weinig gehoor. Ik zit er nog midden in, dus ik ga niet te veel in detail treden. ‘Niet berichten vanuit de loopgraven‘ – zoiets.

Ik zie de muur en ik wil er niet tegen lopen. Ik ga wandelen. Ik luister naar podcasts. Ik haal adem, zo heel bewust en diep en ontspannend en al. Ik zing. Heel veel, heel luid. (Hoe veel? Laat ons zeggen dat de zesjarige Bohemian Rhapsody woordelijk kan mee zingen. Zo veel dus.). Ik probeer te relativeren. Iets met dat wij apen zijn op een vliegende rots door de ruimte.

Maar na alweer een gebroken (of eerder – versplinterde?) nacht zat ik met een pipse Babybroer op schoot bij de huisarts vorige week. Gelukkig was er niet veel aan de hand met hem, buiten een oogontsteking en wat verkouden en iets viraals en tanden misschien en algemene malaise.

En hoe het nog met de mama ging?

Euh. Ca va wel zeker?

Ja?

Goh ja, ik slaap wel te weinig. Niet alleen door dat schattig gevalletje hier op mijn schoot. Want als die even wakker is geweest, lig ik nog een uur of wat te koekeloeren. Krijg ik mijn gedachten niet stil. Ben ik weer gesprekken aan het oefenen, of mentaal notitie aan het nemen ‘ik moet dit nog zeggen, ik moet dat zo zeggen’.

Word ik wakker met nekpijn en hoofdpijn en watten in mijn hoofd.

En of ik veel stress heb? Met momenten benauwd ben? Wel eens last heb van trillende handen, bonzende slapen en versnelde ademhaling.

Euh… ja maar hebben we dat niet allemaal wel eens? Is dat niet… normaal? We zijn toch allemaal moe?

Nee natuurlijk niet. Mocht een vriend of vriendin mij alle fysieke klachten waar ik net ‘check‘ op had geantwoord, beschrijven, ik zou sowieso zeggen dat die persoon beter voor zichzelf moet zorgen. Even afstand en rust nemen. Doen he!

Twee weken thuis. Wil je dat aannemen van mij?

En ik slikte en besefte dat het huilen mij héél veel nader stond dan het lachen. En hoe vaak ik mij zo voelde tegenwoordig.

Dus ik zei ‘ja’. Ik wil dat aannemen.

Ik zie de muur en ik wil er niet tegen lopen. Ik wil écht op tijd stoppen. Want er tegen lopen doet veel meer pijn dan vertragen. En dan ben je geblutst en ik heb mezelf al een keer te veel moeten ‘uitdeuken‘.

‘Je kan je eerst wat slechter voelen voor het beter wordt’.

Ik geloofde dat dus niet. Ik dacht, als ik mijn lopende projecten doorgeef en even wat rust, dan komt dat wel goed. En toen kwam het weekend en ik vertelde iemand hoe en wat en ik voelde me weer misselijk worden, en mijn handen gingen trillen. En ik was een vod, dat was lang geleden. Ik heb heel wat ervaring met ‘voddig‘ zijn, en heb hard gewerkt dat achter me te laten.

En ik dacht:

‘Dju, die muur. Misschien toch al mijn teen gestoten’.