Een jaar geleden liep ik tegen de muur.

Ik zag hem staan, ik dacht hem te vermijden, ik probeerde wat truukskes uit de ‘relax’-doos te halen- ik ging wandelen, ik sprak met mensen die ik graag zie, ik deed rekoefeningen, ik vroeg raad.

Alsof ik heel duidelijk verkeerskegels aan die muur zette; ‘pas op, muur!‘

Maar als je heel hard naar iets kijkt, om het te vermijden, dan bots je er dus nog knal op.

En na de eerste twee weken thuis, waarin ik nog steeds niet kon slapen, en mij héél hard probeerde niet schuldig te voelen tegenover mijn collega’s, waarin mijn hersenen nu helemaal leken te smelten en ik opeens de domste dingen niet meer kon onthouden, vroeg de huisarts me-

‘Wat vind je eigenlijk leuk om te doen?’

en ook-

‘Waar krijg je energie van?’

En ik, ik zat daar. En ik keek. En ik dacht ‘ik weet het antwoord, ik weet het antwoord. Wat is het antwoord?’ En er kwam niks.

Want niets gaf me nog energie. Ook niet de dingen die ik daarvoor leuk vond. Ook niet met vrienden afspreken, met de kindjes spelen, koken, … Het emmertje was gewoon lek.

Ik denk daar nu soms nog aan, dat ik niets kon antwoorden. En hoe dat binnenkwam, dat ik niets kon antwoorden.

Nu zijn we een jaar later en ik ben twee opleidingen aan het volgen. Telkens een hele dag les, 1 of 2 keer per week. En het bruist. Ik bruis! (Ik ben een bruisbal! Dat was lang geleden!)

Ik leer nieuwe mensen kennen, ik zie mogelijkheden ontstaan, ik spring een andere richting op – al zegt Manlief dat het altijd mijn richting is geweest, en hij kent me beter dan ik mezelf, dus ik geloof hem.

Ik heb weer zin om af te spreken, een brunchke te organiseren. Ik let wel meer op mijn uren slaap, hoe vol een weekend al staat. Maar binnen die grenzen kan er weer wat.

Dingen waar ik plezier aan beleef én energie van krijg. Mijn brein staat ‘aan’ en slorpt informatie op, als een volleerde ramen-noedels-slurper.

En zo dacht ik: wat een gek jaar is dat geweest. Maar wat een leuk gevoel.