‘Waarom moet een mens zo ver gaan reizen als je even goed in je tuin kan zitten’ – vroeg Dirk De Wachter zich af. Na een autorit van 20 uur, kan ik eenvoudig zeggen: hierom (zie hieronder).

De eerste week van onze vakantie brachten we door met een deel van de schoonfamilie, op een domein waar we al vaker geweest zijn. De neefjes en de nichtjes leken allemaal op een leeftijd die goed op elkaar afgestemd was – er werd heel fijn gespeeld samen.

Ik ben ergens verliefd op het Toscaans landschap. (Manlief is op de hoogte van mijn crush, geen paniek). De strakke groene rijtjes van de wijngaarden, de grillige olijf- en vijgenbomen, de duizenden zonnebloemen, ik zou het vloeibaar willen maken en opdrinken en ik zou nooit meer dorst hebben. Of erin bijten als in een grote poedersuikerdonut en gelukzalig opkijken met een neus vol stuifmeel.

Omdat Toscane die week in de tropen leek te liggen, bestonden de dagen uit een soort heerlijke gezapigheid, waarbij aperitieven, lekker eten, zwemmen, slapen, aperitieven (had ik dat al gezegd?) aan elkaar geregen werd.

Ik ontdekte een opblaaszetel die ideaal was om rustig in het zwembad te dobberen en de kindjes in de gaten te houden – tenminste, als ik niet aangevallen werd door die kleine snoodaards die echt veel te goed kunnen mikken met die waterpistolen.

Ik besefte dat het lang geleden was dat ik nog zo hard gelachen had.

En gelezen! Gelezen! Ik heb zowaar twee boeken uitgelezen! Helemaal in een boek kunnen verdwalen, wat een luxe!

Het leek soms of we niets deden – maar de tijd vloog voorbij. Voor ik het wist, pakten we alweer in, en namen afscheid van het huis en van de schoonfamilie. De laatste zullen we sneller terugzien dat de eerste.