Iedereen kijkt uit naar de vakantie, ik ken niemand die het tegendeel beweert.

Dit jaar waren de weken voor onze vakantie behoorlijk zwaar voor mij, dat vertelde ik al. Aan de ene kant verwonderde het mij niet dat ik echt uitgeput geraakte – ik werd zo een beetje gedwongen een maand meer dan 80% te werken, terwijl ik me net comfortabel voelde bij 50%, de taken waren bijzonder intensief en de druk lag hoog. Logisch dus, dat ik om 21u ging slapen. Logisch dus, dat mijn hoofd niet kon volgen.

Aan de andere kant was ik toch geschrokken, hoe snel een langzaam en moeizaam opgevulde emmer energie leeg is, en wat een impact dat heeft.

Daar liep ze weg, dat kostbaar goed, en alles begon net méér energie te vragen, zelfs de eenvoudigste taken in het huishouden. Het frustreerde mij enorm.

Natuurlijk waren er ook momenten dat het emmertje gevuld werd. Een collega, mogelijks oud en zeker wijs, herinnerde mij eraan dat er zo veel dingen het emmertje ook opnieuw vullen. Familie. Vrienden. Rust. Tomatenplanten die goed groeien. Honderd en één kleine dingen. Maar het evenwicht zat niet goed.

Ik moet bijtanken, dacht ik. Als de emmer leeg is, moet je gaan tanken.

Daar dacht ik aan, toen ik door het glooiende landschap van Umbrië snorde. Ons vakantiehuis lag dan wel in Toscane, te midden van wijngaarden en olijfbomen, de uitstap op de warmste dag van het jaar bracht ons naar Umbrië, veel ruwer en groener naar mijn gevoel.

We stapten op een Vespa (125 cc, ik had toch wat zenuwen) en aan een toer begonnen van meer dan 130 km.

Mijn schoonvader, schoonbroer en -zus, manlief, en ik. Vier Vespa’s, de mijne paste bij mijn bloesje en mijn helm: knalroze.

We zoefden langs kleine dorpjes waar ik nog nooit van gehoord had, maar die postkaart-mooi waren. Pittoresk, is misschien een beter woord. Af en toe hielden we halt om te genieten van de Italiaanse keuken, of onze liters zweet te compenseren. Het grootste deel van de rit zagen we amper auto’s.

Zo reed ik achter mijn schoonbroer en -zus (die laatste had vooraf twijfels maar genoot ook volop van de rit). Mijn schoonvader leidde het peloton, op een Vespa die de driekleur van Italië had (heel toepasselijk voor een italofiel).  Af en toe leek de lucht uit een droogoven te komen. Langs bomen rijden was dan weer een heerlijke verkoeling. Manlief reed achter mij, zodat ik niet de laatste zou zijn (zorgzaam als hij is).

Was het de zon, de wind, het groen? Het ruwe zicht van Umbrië? Het fijne gevoel van samen iets te doen met deze groep mensen, die ik al een half leven mijn familie mag noemen?

Wat het ook was, ik nam een mental picture en borg die netjes op in het kabinet van mijn herinneringen- want het was glashelder: in tijden van stress wordt dit er eentje om uit te tanken.