Op woensdag ben ik momenteel altijd thuis, maar als de beide ventjes er ook zijn, is het toch extra bijzonder.

Het leek alsof het weekend opeens een kindje gekregen had in het midden van de week – en de mogelijkheden waren eindeloos.

8u10: misschien kunnen we vandaag gaan fietsen en joggen

8u30: misschien kunnen we naar die tuinwinkel die open is

9u10: we moeten ook in bad vandaag

9u20: ik zou het terras kunnen kuisen, het is mooi weer

9u45: we hebben nog kruidenzaadjes die we kunnen uitplanten, dat zal Krullenbol wel leuk vinden

10u: ik zal nog gauw de was doen dan

10u12: ik zal straks nog wat broodjes bakken

11u: ‘Kom, we gaan naar die tuinwinkel’. Bleek dat half België dat idee had. Of zo leek het toch. Iedereen dacht ‘1 mei, dé dag om iets in de tuin te gaan doen‘. Of: ‘mijn nood aan een hark is nu toch onhoudbaar groot‘.

Anyways, we kwamen thuis en aten wat.

13u: ‘Ik ben echt zo zo moe. Ik ga even liggen.’

13u30-15u30: alle inwoners van huisje weltevree deden een dutje. De katten heb ik niet gezien, maar het zijn onze katten, dus het is veilig te stellen dat ze meededen.

Uiteindelijk zijn we nog naar buiten geweest – manlief jogde en Krullenbol en ik fietsten er langs.

Er werd nog in de tuin gewerkt, en gespeeld. Een klein beetje gekookt en een klein beetje gewassen.

Niet alles van wat kon, is gebeurd.

Maar wat gebeurd is, was zo fijn.