Toen we naar Boston verhuisden, was het voor mij niet alleen wennen aan een nieuwe stad en een nieuwe flat, maar ook aan een heel nieuwe dagstructuur. Ik was thuis, met een baby van vier maanden, en ik had tijd. Niet alle tijd, er moest wel degelijk iemand geëntertaind worden, maar toch wat tijd. Ik besloot die tijd voor een deel aan het koken te besteden.

Ik ben een laatbloeier, wat koken betreft. Ik was altijd omringd door mensen die graag of heel efficiënt kookten. Mijn inmenging als complete dummy was dus vaak niet handig of een vertragende factor.

Bovendien was ik er zelf niet zo happig op: van koken kreeg ik stress! Al die dingen die op tijd én tegelijk klaar moeten zijn, je vlees nog rozig en niet zwart aan de buitenkant en rood vanbinnen, zoals een typische steak er in mijn pan uitzag. Een kookboek dat schrijft ‘kook de aardappelen gaar’, wat heb je daaraan als je niet weet hoe lang dat duurt? En moeten die dan in kokend water of mag je ze van in het begin in de pan leggen? En loopt de klok dan al?

Ik sneed dan ook vaak de groenten, ik deed de voorbereidingen, en een kotgenote of manlief maakte het gerecht klaar. Tot hij zotte uren begon te werken, ik een keer te veel rauwe courgette met cornflakes had zitten knabbelen van pure miserie, en er dan zelf maar aan begon. Met vallen en opstaan leerde ik koken.

En ik begon het zelfs leuk te vinden. Ook geen mens zo’n enthousiast proefkonijn als mijn man. Heerlijk, hoe die van het meest eenvoudige oprecht kan genieten, en dan zeker als ik dat zelf hebt klaargemaakt.

 

Fast forward naar Boston. Meer tijd om te koken. Een supermarkt die heel wat producten aanbood die ik niet kende, of nog nooit had gebruikt. Ik besloot mezelf uit te dagen: in dat jaar wilde ik minstens 20 nieuwe ingrediënten proberen.

Een jaar later stonden er 24 op de teller. Sommigen waren alleen ‘goed geprobeerd’. Sommigen werden opgenomen in onze favorieten. Sommigen vind ik niet terug in België.

Mijn eerste lijstje van nieuwe smaken is er eentje waarbij ik de ingrediënten tot nu toe niet heb teruggevonden in ons thuislandje.

1. Chard. Ik heb het moeten opzoeken – het is snijbiet in het Nederlands. Ik weet dat vrienden dat af en toe in hun groentenbox hebben zitten, maar zelf ben ik het nog niet tegengekomen. Het is een voorloper van spinazie, en heeft een gelijkaardige maar zachtere smaak (niet dat spinazie al zo heftig is). Het leuke was dat er vaak verschillende rassen werden samengevoegd, die elk een eigen kleur steel hebben. Dit werd dan verkocht als rainbow chard.
   
2. Spaghetti squash. Pompoensoorten genoeg in Amerika. Deze is zo bijzonder dat je het vlees als spaghetti kan gebruiken na het grillen ervan.
   
3. Chayote. Ziet er ook een beetje uit als een pompoen maar is familie van de komkommers. Is fris maar heeft verder niet veel smaak.
   
4. Collard greens. Door wikipedia vertaald als boerenkool, is het dit zeker niet (boerenkool is kale trouwens in het Engels). Mergkool wordt ook als Nederlandse term gegeven. Het is verwant met broccoli en andere koolsoorten.
   
5. Liquid smoke. Uiteraard waren niet alle nieuwe ingrediënten groenten (al waren het er wel veel). Vloeibare rook zit in een flesje, en wanneer het toegevoegd wordt aan je vlees, geeft het een barbecue-smaakje zonder dat je daarvoor je kolen moet verwarmen. Ik vond het niet meteen een meerwaarde.
   
6. Broccolini. Het lijkt een beetje op broccoli maar met smallere steeltjes en kleinere roosjes – je zou je dus kunnen afvragen waarom je dat dan ook zou kopen. De smaak is gelijkaardig aan broccoli en je kan het op dezelfde manier klaarmaken. Maar je bent wel hip, want ja, broccolini hoe cool klinkt dat wel niet?
   
7. Paarse zoete aardappel. Ik keek raar op toen ik deze zag liggen, maar qua smaak is het helemaal gelijk aan zijn oranje broertje (of zusje, wie zal het zeggen?).
   
8. Farro. Farro is een soort oude graansoort, die je in 40 minuten gaar kookt. Het lijkt een beetje op spelt. Het heeft een notige smaak en kan klaargemaakt worden als andere granen. Deze hoort niet helemaal in het lijstje, want ik heb recent farro gevonden in de Albert Heijn.
   
9. Broccoli rabe. Deze naam in het Nederlands vertalen, lukt me niet eenduidig. Broccoli raap, ben je daar wat mee? Of met rapini? Het lijkt op steeltjes met mini-broccoli als roosjes, maar met koolachtige bladeren. Het zou heel gezond zijn… maar het was AF-SCHU-WE-LIJK! Het is mij 100% duidelijk waarom het hier niet in de winkel ligt, het halve land zou over zijn nek gaan! Ik had het in een chili gedaan en het is echt het enige gerecht dat integraal in de vuilnisbak is beland. Niet te eten. Zo bitter! Ik eet graag witloof, een beetje bitter daar is echt niets mis meer, maar dit? Alsof de natuur ons vertelde dat het gewoon… slecht was. Giftig. Megatoxisch. Ofzo. Nu ja, de natuur vertelde ons dat niet, ze gilde het ons toe. Loud and clear. Urgh!

   

 

Heel wat andere van mijn ontdekkingen zijn eenvoudiger in België te vinden. Sommigen maken deel uit van de klassieke Vlaamse keuken maar had ik gewoon zelf nog nooit geprobeerd. Volgende keer meer!