Ik loop achter.

Heel erg achter.

Ik ging nog een koffie klasj schrijven van februari en maart, ik ging nog vertellen over de verjaardag van onze Krullenbol, ik ging nog schrijven over onze vakantie en hoe fijn het was…

Maar toen gebeurde april en alles vloeide in elkaar.

Ik gaf een sessie over gevoelens aan kleuters, en daar kwam het kleurenmonster in voor. Ik weet niet of je dat kent, maar dat is een monstertje dat voor elk gevoel een kleur heeft. Geel is blij, blauw is triest, rood is boos… maar soms zitten alle kleuren door elkaar (als draadjes wol die door elkaar zitten) en weet het monster niet goed hoe hij zich voelt.

En ik besefte opeens dat ik ben zoals het kleurenmonster. Het is alles door elkaar en wat moet je dan?

Wel, bij het kleurenmonster halen we dan één voor één de gekleurde draadjes weg. Om zo de boel te ontwarren.

Laat ik dat ook doen.

Geel – blij: de skivakantie was zeker heerlijk, Manlief heeft Kleine Broer leren skiën, en hoe ongelooflijk schattig zijn skibotjes maatje 28. Krullenbol heeft zich zot goed geamuseerd in de skiles, samen met zijn vriendjes (de kinderen van de vrienden waarmee we gingen skiën). Hij werd er 9 jaar en had een heerlijke, zonnige dag in de sneeuw. Er zijn ergere manieren om je verjaardag te vieren!

Groen- rust: De vakantie kwam op tijd, we waren er wel aan toe. Het was ook heel fijn om de kinderen eens onder elkaar te kunnen laten spelen en wat volwassen gesprekken te hebben met de vrienden.

Rood- boos: de eerste kregeligheid toen bleek dat Kleine Broer toch geen skiles zou krijgen van de organisatie, zoals ons uitdrukkelijk was beloofd, is al gesmolten.

Ik was wel heel boos op mezelf, toen ik de voorlaatste dag in de namiddag, nog een pistje wilde gaan doen met Krullenbol. Ik had tot dan toe echt al heel fijn geskied, fantastische blauwe, rode en zwarte pistes gedaan. En mij toch laten vangen aan die ene piste die al redelijk papperig lag…

Ik had mijn tempo al serieus naar beneden gehaald, maar het mocht niet baten: ik weet niet goed wat er gebeurd is, maar daar lag ik in de sneeuw en mijn knie bleef staan. Ik wist meteen dat het niet goed was…

Long story short: ik kon niet meer op mijn linkerbeen staan en bracht de volgende twee dagen huppelend door. Maar niet van blijdschap, dat kan je je wel indenken. Ik hoopte nog op niet te erg, omdat het geen pijn deed, niet blauw werd, en amper gezwollen was.

Zwart- bang: ik moet toegeven dat ik behoorlijk schrok, vier dagen later, toen we thuis waren. Manlief was ’s avonds gaan voetballen in de tuin met de jongens. En plots stond daar Krullenbol die me zei: Papa is gevallen en het zei ‘krak’.

Ik zag Manlief in de tuin, en ook hij wist meteen ‘dit zit niet goed’. Uiteindelijk hebben we de ambulance gebeld, want hij kon ook niet in de wagen zitten… het was toch met een klein hartje dat ik hem zag vertrekken.
Verdict: twee breuken in zijn rechterenkel.

Opeens zaten we dus allebei met krukken… Lichte paniek want hoe doe je dat, het huishouden met jonge kinderen en allebei op krukken?!

Blauw- verdriet: We waren er nog niet helemaal uit, hoe we dat allemaal zouden aanpakken, nu letterlijk ELK klein ding in huis een opdracht op 1 been is geworden. Manlief zijn voet zat in het gips, in afwachting van zijn operatie. En toen kwam onze Scotty naast ons liggen.
En ik merkte dat hij zo zwaar en moeilijk ademde.

Na een telefoontje met de dierenarts wist ik mijn buurvrouw te strikken om met mij en Scotty naar de dierenkliniek te gaan.

Na een namiddag waar ik nog wel eens over vertel – want dat verdient onze rosse held – bleek dat Scotty aan het einde van zijn 9 levens was gekomen.
Mijn vader bracht ons ’s avonds allemaal naar de dierenarts, zodat de kinderen ook afscheid konden nemen. Ik bleef bij Scotty tot het einde.

En we huilden het hele weekend. Krullenbol is er het hart van in…

Ik weet niet welke kleur ‘moe‘ is, maar dat is op dit moment de kleur die overblijft voor mij. We hebben heel wat hulp, maar alles blijft zo een opdracht. De kinderen klaar maken ’s morgens, eten opwarmen, de ruzies tussen de twee jongens aanpakken, ze ’s avonds weer in bed krijgen…

Ik probeer zoveel mogelijk te blijven doen van mijn werk, want hey… zelfstandige weet je wel.
Dit gaat voorbij. Onze knie en enkel, dat komt wel weer goed. Het heftige verdriet over onze lieve vriend Scotty, zal overgaan in een milder terugkijken op al die mooie jaren.

Maar momenteel? Momenteel is het dikke … enfin – de kleur is bruin.