Gisteren zuchtte ik nog weemoedig over een sneeuwstorm in Boston. Vandaag bracht een heerlijk lentezonnetje de energie weer op peil.

 

Tijdens de middagpauze wandel ik over de Oude Markt en het lijkt wel een fast forward naar de zomer: jassen werden thuisgelaten, benen ontbloot, en terrasjes zijn druk bevolkt (de aula’s deze namiddag, daarentegen…). De sfeer is heerlijk, alsof iedereen collectief heeft besloten te vieren dat de winter alweer overwonnen is, dat er langere dagen aankomen, dat de vitamine D uit de lucht valt en niet in een potje zit.

 

Er werden veel pintjes verkocht vandaag. Studenten zitten op de trappen van de markt stukken pizza te eten, pastabekers of een hoorntje met drie bollen als lunch, want vandaag moet dat kunnen! Er klinkt wat muziek, ik denk dat er een soort optreden komt.

 

Ik wandel voorbij en kan niet anders dan glimlachen. Om de discussies of er al dan niet naar de les gegaan wordt. Om de iets te optimistische korte rokjes. Om de fietser die me bijna raakt omdat-ie één hand nodig heeft om zijn ijsje vast te houden. Om de jongen met het blauwe haar en de hot pants.

 

Die eerste écht zonnige dag van het jaar zou een vaste verlofdag moeten zijn, voor iedereen. Want lente in Leuven, da’s meer dan een mooie alliteratie.