Iets vroeger dan ideaal zou zijn, hoor ik een verwarde schreeuw. Buiten waait het warm, in de slaapkamer is het donker en koel. Ik hef hem uit zijn bedje, sussend. Ik neem niet eens de tijd binnensmonds te vloeken dat ik dat niet rugsparend heb gedaan. Ik neurie het avondlied, wieg hem zachtjes heen en weer. Zijn hoofd zakt op mijn schouder. Het blijkt een schijnbeweging, als ik hem weer in zijn bed wil leggen. Met een snokje trekt hij zichzelf weer wakker.

Dan maar samen op het grote bed. Ik doe mijn ogen dicht, omdat ik weet dat hij me in de gaten zal houden, en hoop dat hij mijn voorbeeld volgt. Mama slaapt, nu jij nog. Hij rolt nog wat heen en weer, altijd tegen me aan, en dan zie ik door mijn wimpers dat zijn oogjes langzaam dichtvallen. Zijn hoofd ligt op mijn arm. Dat bemoeilijkt de aftocht zodadelijk aanzienlijk. Ik overweeg mijn opties. De airco zoemt.

Het is dinsdagmiddag, kwart over twee. In de oven staat het eten klaar voor vanavond. De namiddag zindert, er kan vanalles, maar niets moet. We kunnen naar de speeltuin. We kunnen naar de winkel. We kunnen samen een dutje doen.

Dit ga ik missen. Niet denken aan later, blijven bij nu. Schets het in je hoofd, voor alle zekerheid. De zinnen rijgen zich aan elkaar. Ik kijk naar mijn zoon, 14 maanden wonder. Hij ademt wat dieper, zijn arm zakt naar beneden. Hij maakt een smakkend geluidje. Het lijkt of hij lacht. Ik moet dit opschrijven. Nee. Niets moet. Ik kan dit opschrijven. Of niet. Dan hoop ik dat het toch blijft zitten, tussen de bladzijden van mijn geheugen. Als een postkaart met gekrulde randjes.