Elk land is anders. Dat merk je als buitenlander in de grote en kleine dingen. Die eerste oogopslag lijkt het vaak ‘zoals thuis’. Maar dan knipper je één keer, en opeens vind je het gek dat de rekening al op tafel ligt nadat je je laatste hap hebt doorgeslikt, of vraag je nog een extra glaasje water want dat wordt gratis aangeboden en kost geen 8 euro per fles.

1. Soms kom je merken tegen die je herkent. Dat is wel eens fijn. Al worden die merken vaak anders genoemd. Ik had eerder al aangehaald dat het ijsjesmerk ‘Ola’ hier ‘Good Humour’ heet. Wat me ook opviel was dat ‘Oil of Olaz’, wat me toch een Engelse term lijkt, hier ‘Olay’ heet. Misschien om een Spaans publiek aan te spreken? “Je ziet er goed uit, nieuwe dagcrème?” “OLAY!”.
2. Wat kan er nu zo anders zijn aan liften? Wel, om te beginnen gaan ze niet van 0 naar pakweg 3. Het gelijkvloers is hier niveau 1. Dus het eerste verdiep is eigenlijk al 2. En de subniveaus zijn niet -1 of -2. Neen, die zijn vaak cryptisch omschreven als L, M, LL of P. Het is vaak gokken waar je dan gaat uitkomen, want ze staan ook niet altijd onder elkaar (zodat je nog uit de plaatsing zou kunnen afleiden hoe ze zich tegenover elkaar verhouden). Maar kom, wie houdt er nu niet van verrassingen?
3. Minder fijn verrast waren we toen we door de buggy steeds de lift moesten nemen aan metrostations. Blijkbaar worden openbare toiletten en deze liften vaak verward. De stank is soms bijna niet te harden. Zouden deze ‘gebruikers’ dat niet vreemd vinden dat het urinoir op en neer beweegt?
4. Soms zijn liftlobbies dan weer behoorlijk ‘fancy’. Daar hoort wat uitleg bij. Wetenschappelijk onderzoek wordt in de VS erg gesteund door financiële giften. Dat merk je al snel als je een ziekenhuis bezoekt. Elk gebouw, elke afdeling, elk sportevenement, het is gesponsord en draagt de naam van de wilde weldoener. The Arthur en Linda Gelb Center for translational research –> heel rijk. The Dana-Farber Building –> heel heel rijk. En als je dan niet stinkend rijk bent, maar ‘gewoon’ rijk, en je wilt ook je steentje bijdragen, dan moet je tevreden zijn met het gangetje aan de liften dat jouw naam draagt. Officieel met een koperen plaatje! Komt toch wel een beetje lullig over, vind ik. Waar zullen we afspreken? Bij de Familie Dinges-lift? Aan de Miranda Huppeldepup-toiletten?
5. Iedereen kent de cijfers. Je wéét de 2 op de 3 Amerikanen overgewicht hebben of obees zijn. En toch vind ik het nog steeds shockerend dat mensen in de cafetaria van een ziekenhuis, die een uitgebreid koud buffet heeft en verschillende soepjes en andere gezonde maaltijden biedt, een punt pizza kiezen (tot daar aan toe) met als bijgerecht een pakje chips. En dan alles wegspoelen met een half litertje frisdrank. De dame voor me aan de kassa claimde echter op haar lijn (streep?) te letten, dus zij ging enkel voor twee pakjes Doritos. Oh ja, die kilo’s vliegen eraf, dat kan je al zo voorspellen. Ach, het was tenminste op de middag. Want ik heb hamburger en chips ook al zien verorberd worden als ontbijt. Met een flesje sportdrank erbij. Een mens moet zich goed hydrateren he. Da’s gezond!
6. Als je in een labo werkt, dan is één van die algemene regels dat je geen voedsel of drank meebrengt naar je werkplek. Lijkt logisch. Dat je je labojas, waar god-weet-welke-dinges nog aanhangen, ook niet meeneemt waar je gaat eten, dat lijkt ook logisch, toch? Maar hier niet. Hier wandelt het medisch personeel vrolijk met de hele operatie-outfit de cafetaria in en uit en gaan ze er de straat mee op. Ook omgekeerd vind ik dat eigenlijk niet zo’n prettig idee- dat iemand aan mijn ziekenbed komt staan met een uniform waar een halve stad aan fijn stof op ligt. Maar wel elke 5 seconden hun handen ontsmetten. OK dan.
7. Ik krijg graag post (hint hint). Maar we vroegen ons wel even af hoe dat ooit zou lukken hier. Onze postbus heeft namelijk geen gleuf. Helemaal potdicht is-ie. Tot ik merkte dat de postbode alle brievenbussen kan openen langs de bovenkant. En dan maar zoeken naar de naam van de eigenaar. Lijkt me niet zo efficiënt, maar ik heb natuurlijk geen post gestudeerd.
8. Wanneer de bovenburen dan even geen basketbal in huis spelen, de meubels verhuizen of een tapdanslesje vervolledigen (OK, dat laatste is waarschijnlijk niet waar maar soms zou je toch denken…), dan slaat de verwarming aan en klinkt het alsof er overal knikkertjes vallen en buizen worden aangetimmerd. Heel erg vreemd.
9. Ik dacht dat Amerika technologisch zo vooruitstrevend was, maar op sommige vlakken valt dat erg tegen. Self scanning in de supermarkt staat nu in zijn kinderschoenen, en gaat niet bepaald zonder slag of stoot (de enige keer dat ik het probeerde, liep het fout omdat ik een item wilde verwijderen – ja, wie doe dat nu, stel je voor!). Heteluchtovens zijn ook nog niet tot over de plas geraakt, en de fax is hier nog een veelgebruikt werkinstrument, en niet de grijze bak die stof staat te vergaren naast de printer, zoals wij hem kennen. Nu ja, wij betalen de elektriciteitsfactuur met een cheque, dus wat had ik verwacht?
10. Ze zijn dan misschien niet technologisch vooruitstrevend, zuivelgewijs worden hier nieuwe toppen bereikt. Het is culinair gesproken dat ook zowat het enige dat ik zou verkiezen boven de Belgische variant: het roomijs is ge-wel-dig! Mijn favoriet is momenteel ‘Crazy sea turtle’: karamelijs met daarin kleine pretzeltjes met chocolade rond en kleine chocoladecupjes die openbarsten en zelf weer gevuld zijn met lopende karamel. Oordeel: Vijf sterren! Jep, ijssmaak-recensent is een harde job, maar je kent me he: ik offer me wel op.