De eerste maandag van september is het niet alleen Leuven Kermis – hier schandelijk over het hoofd gezien- maar ook Labor Day. Letterlijk de dag van de arbeid dus, die ook hier gevierd wordt met een dagje vrijaf. Labor Day wordt ook gezien als de laatste dag van de zomer (maar hopelijk niet de laatste zomerse dag). Daarna worden de ‘herfsturen’ gehandhaafd op openbare plaatsen en nationale natuurparken.

Er werd heel warm weer voorspeld op de laatste dag van de zomer, dus een zeebriesje leek ons wel aangenaam. Vandaag op het programma van de ongegeneerde toeristen: de Boston Harbor Islands, die deel uitmaken van een natuurpark. Voor de haven van Boston liggen namelijk 34 eilandjes in de zee. Elk eilandje is anders, op sommigen staat een fort uit de tijd van de burgeroorlog, de oudste vuurtoren van Amerika, wandelpaden en pick nick tafels. Op sommige stranden kan je onder de sterren blijven kamperen, als enige tijdelijke bewoners van het eiland. Een ticket voor de ferry kost $ 17 en je kan de hele dag eilandhoppen als je dat zou willen – je kan makkelijk een eiland of twee bezoeken op een paar uur.

Wij waren pas na het middagdutje vertrokken dus we hielden het bij één eiland, nl. Georges Island. De ferrytocht erheen was aangenaam, met een mooi zicht over de tijdelijke thuisstad en wat uitleg door de luidsprekers. Wist je bijvoorbeeld dat Chicago de ‘Windy city’ genoemd wordt vanwege de politici daar (het zullen wel blaaskaken geweest zijn zeker) en niet vanwege het weer? Boston is in werkelijkheid het meest winderig. Hmm, misschien had ik dat anders moeten uitdrukken…

Georges eiland staat bekend om zijn fort, maar ik denk dat je niet Europees mag zijn om dat meer te waarderen. Na een jeugd van Franse kastelen, Italiaanse kerken en zelfs het gemiddelde gildenhuis op de Oude Markt in Leuven, zijn wij nu eenmaal niet meteen omvergeblazen door een rechthoekig betonnen fort uit 1850.

Maar het slenteren in de zon met ons ventje in de draagzak, de limonade op het terras en de tocht terug gaven de dag een absoluut vakantiegevoel. Boston lag voor ons, in zo’n gouden waas van een stad die zindert in de laatste zomerdagzon. De buurten aan het water, inclusief de luchthaven, bestonden vroeger niet – ze liggen op mangemaakt land. Daarom lijkt het alsof de vliegtuigen die aankomen in de zee gaan landen, om dan nét op dat laatste nippertje de landingsbaan te raken. Aan onze familie en vrienden die ons met een bezoekje komen vereren: Geen zorgen, op Logan International airport landt om de 60 seconden een vliegtuig, dus ze hebben wel kunnen oefenen. En indien nodig: wij hebben extra zachte handdoeken.