Het is officieel! Hij was sinds dag 1 behoorlijk ‘Rock’ maar nu is onze Boston Baby ook aan de ‘Roll’. Het was al wel (veel) eerder gebeurd dat we even wegkeken en ons daarna verbaasd afvroegen of hij net niet op zijn rug lag op het speeldeken. Hij was er vrij vroeg mee, snel mijnheertje. En van rug naar zij had hij ook sinds even beet, maar daarna lagen die armen toch zo in de weg. Ja, het rollen was al wel voorgekomen, maar eerder als een toevallig succesje. Nu is ons ventje evenwel ‘a man with a plan’.

Omrollen is een belangrijke mijlpaal in het leven van een baby. Het is één van de eerste manieren om in beweging te komen. Eerder had hij zijn actieradius wat vergroot door zich af te duwen met zijn benen en zo naar achteren te schuiven op zijn rug. Stap 1. Maar bij rollen wordt bijna elke spiergroep in armen, benen en buik aangesproken en het vergt heel wat coördinatievermogen. Een uitdaging dus!

Van buik naar rug heeft hij een ingenieus systeem ontwikkeld. Al die uurtjes ‘zwemmen op het droge’ hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen- hij duwt zich op de knietjes en werkt zo zijn pamperkontje de lucht in tot hij op zijn voeten steunt. Dan kan hij zich opzij laten rollen en creëert hierbij voldoende vaart om ineens op zijn rug te belanden. Ondertussen hoor je hem af en toe grommelen, en puffen van de inspanning.

Van rug naar buik neemt hij zijn recent ontdekte voetjes vast en laat die naar opzij vallen. Dan moet het bovenste been over het onderste gekruist worden. Mondje beetje getuit, de onderste lip naar binnen, iets wat de mama ook wel eens doet als ze zich concentreert. Onderweg is het even pauze want wat zijn dàt hier? Ooooh waaaauw, vingers! Zouden die lekker smaken? Jawel hoor! Beentjes worden gestrekt en die onderste arm, die zo lang vervelend heeft gedaan bij het vele oefenen, wordt onder zijn lijfje doorgetrokken. Nog één laatste inspanning en hup, de wereld ziet er alweer heel anders uit van op je buik.

Een paar dagen geleden probeerde ik het hele proces nog op te nemen; na 10 minuten film van een heen en weer wiegende baby- rocking but not rolling, checkte ik welgeteld 7 seconden de foto’s die nog op het toestel stonden. Ik keek op van het schermpje, en daar lag mijnheertje op zijn buik, naar mij te lachen. Triomfantelijk, ik zweer het je. Fonkelende oogjes. Toen ik uitriep ‘maar kijk nu!’ werd zijn glimlach er alleen maar breder op. Die baby’s snappen meer dan wij denken. Zoals dat geduld een mooie deugd is en dat volwassenen veel missen door op schermpjes te kijken.

En van je één, en van je twee…