Ik startte dit bericht als een ‘Microscopisch fijn‘ en ik besefte dat ik er eigenlijk een lijstje van wilde maken dat er zo uit zou zien

• magnolia’s
• magnolia’s
• magnolia’s

Ik vind het fantastische bomen en kan mij niet inhouden als we er eentje voorbij wandelen of rijden – ik MOET gewoon zeggen ‘kijk, daar is nog een magnolia‘. En Krullenbol zegt dan ‘euh… we vroegen niets hoor mama‘.

Die boom die bloemen heeft als waterlelies, eigenlijk te delicaat en te groot om aan takken te hangen, maar kijk ze doen het toch maar.

Kleine Broer weet het al: ‘als het heel hard regent dan gaan die blaadjes snel stuk’.

Misschien is dat een deel van de charme van een Magnolia; er lijkt zoveel werk en moeite gestoken te worden in delicate bloemen, die altijd te snel lijken te verwelken. Aan de ene kant is het zo een zonde dat het vroege lenteweer zo onbetrouwbaar is, en van een veelbelovend zonnetje naar een helse storm springt. Dat overleven die bloemen niet. Ze vallen beschadigd op de grond, als gigantische roze sneeuwvlokjes.

Aan de andere kant is dat ook wel een oproep – geniet ervan, nu het kan. Nu is het mooi, nu lijkt deze boom een soort florale ontploffing. Maar het kan zo snel voorbij zijn. Je zal het gevoel hebben dat het te snel voorbij is. Maar dan heb je er toch maar van genoten.

En waarom doet die boom me dan ook altijd een klein beetje aan mijn mama denken? En dan vooral vandaag, op haar verjaardag.

Mijn hoofd maakt soms rare sprongen.