Ik herinner me vaak niet zo veel van vroeger, nu ja, dat denk ik dan. Tot ik met iemand praat en dan komen er allemaal details naar boven borrelen en zegt die andere persoon iets als ‘dat jij dat nog weet, zeg’. 

Zo herinner ik me nog een gesprek dat ik had met mijn mama, vandaag exact 15 jaar geleden. Het was een dinsdagavond, en ik was langsgegaan bij haar. Normaal deed ik dat niet op een dinsdag, maar het weekend ervoor waren we met vrienden weggeweest en was ik dus niet op de zondagse lunch opgedaagd. 

Ook dat was no big deal, dus ik weet nog steeds niet zo goed waarom ik het dan zo belangrijk vond om die weekavond toch even met mijn mama te gaan praten.

We hadden het over het weekend en over allerlei dingen. Ook over een onderzoek dat ik gehad had in verband met de knieoperatie van een paar maanden daarvoor. Het bleek bij de kine dat ik mijn knieën niet kon overstrekken. 

Wat meteen duidelijk maakte waarom ik vroeger bij turnen mijn handen niet kon ‘pletten’ door ze onder mijn knieholtes te leggen (wanneer je met mijn uitgestrekte benen op de grond zit). Ik was dat aan het demonstreren op het tapijt en lachte naar mijn mama –  ‘fabricagefouten he, mams, niks dan fabricagefouten’.

Ze was wat kortademig, maar goed, dat is wel meer zo bij mensen die 45 jaar gerookt hebben. En ze was net op volledige controle geweest, dus hoe erg kon dat zijn? 

Dus ik vertrok en zij riep, zoals steeds, ‘Voorzichtig rijden he’.

En ik antwoordde, zoals steeds, ‘Altijd, mams’.

En in de wagen dacht ik over wat een fijn gesprekje dat geweest was. Ik herinner me nog hoe ik daar wegreed, en zij mij nawuifde.

Drie dagen later kreeg ik om 6 uur ’s morgens het nieuws dat niets ooit nog hetzelfde zou zijn.

Dus kijk, ik vertrek nooit voor iedereen zijn gordel aan heeft.

En ik rij zelden meer dan 125 km.

Want ja, dat is de laatste belofte die ik ooit aan haar gedaan heb.