Begin deze maand kreeg ik slecht nieuws. Nu ja, het was iemand anders’ slecht nieuws.

Het was een gecompliceerd overlijden van een gecompliceerde persoon, en diegenen die achter bleven vochten met allerlei gecompliceerde emoties.

Ik ben blij dat ik twee dingen kon doen

• Ik kon helpen met die emoties in woorden om te zetten. Of toch een mooie poging doen.
• Ik kon eerlijk zeggen dat het niet altijd zou voelen zoals het nu voelt. Dat is één van de weinige dingen die mij 15 jaar geleden hielpen- mijn nicht, wiens moeder veel te vroeg was weggevallen, vertelde me dat het niet altijd zou voelen zoals het nu voelt. En omdat zij hetzelfde had meegemaakt, geloofde ik haar. En dat was op dat moment ZO een opluchting, want ik zag geen einde aan dat verdriet en wist niet hoe lang ik die grote emoties kon volhouden.

Maar verdriet is geen lijn, het is niet lineair.

Misschien kan ik het omschrijven als een cirkel, een bol. Wanneer dat slechte nieuws komt, beland je in die bol. Er is weinig lucht, je hebt het gevoel dat je niet kan ademen, dat alles pijn doet. Het is extreem en het is intens en je kan niet vooruit kijken door een soort mist, dus het voelt alsof dit nu voor altijd jouw realiteit is, en je weet niet of je dat kan volhouden.

En dan komt er iemand en die toont je een parel. Een kleine, glimmende parel, die in je broekzak past. Die persoon vertelt je dat dit ooit haar of zijn bol was. Die bol wordt kleiner en kleiner – wat je niet altijd merkt. Op een bepaald moment zit je er niet meer in, kan je weer ademen, misschien zelfs lachen.

Die eerste jaren is het nog een grote bal, een massief iets, dat je altijd meesleurt. Want dat is het dan wel, met die bol – hij wordt kleiner maar hij gaat nooit meer weg. Het is vanaf nu iets dat bij jou hoort, die bol. Voor sommigen is het zichtbaar, voor anderen niet. Mensen die ook een bol dragen, zelfs wanneer die gekrompen is tot een parel, die merken het sneller dan anderen, hoe zwaar het is voor jou.

De tijd verstrijkt en de bol wordt kleiner. Het wordt een soort parel. Je hangt die aan je nek. Soms is dat mooi, soms vooral zwaar. Na een tijdje durf je die misschien zelfs in je broekzak steken. Af en toe vergeet je dat je die parel hebt.

Dit kan elke persoon die een parel draagt, zichtbaar of onzichtbaar, vertellen. Dat is het cadeau dat bij die parel komt – een cadeau dat ik gekregen heb toen ik nog in mijn bol zat en dacht dat ik ging stikken. Een cadeau dat ik nu ook kan doorgeven, aan mensen die ik graag zie en die plots in hun eigen bol gesmeten zijn.

Maar niets is lineair, dus op bepaalde momenten wordt de parel zo zwaar dat je die weer in handen moet nemen. Je moet er aandacht aan besteden, je kan het niet negeren. Het doet weer pijn, maar niet zoveel als eerst. Je kan niet anders dan het voelen. Om daarna weer in je broekzak te steken.

Je bent ergens dankbaar dat je die parel hebt, want het toont hoe graag je gezien hebt, hoeveel je mist. Je bent ergens boos want die parel is maar een parel, en het voelt oneerlijk dat jij voort gaat, trouwt, huizen koopt, kinderen krijgt, van werk verandert, ziektes overwint, kortom, leeft, en dat er alleen nog maar een parel over is, van wat ooit zo een groot deel van je leven uitmaakte.

Vandaag is mijn parel 15 jaar oud. Vandaag weegt ze zwaar.