Vrijdag 23 november.

 

Elf jaar geleden was het ook een vrijdag. De vrijdag die ons leven in een voor en een na hakte. De vrijdag die alles veranderde. De vrijdag die een krater sloeg.

Op elf jaar is de krater opgevuld. Met ons huwelijk, met vrienden, familie, met een prachtzoon. Met een heerlijk jaar in het buitenland. Met brunches, barbecues, feestjes, koffies, en zo veel meer. Voor het ongeoefende oog lijkt het misschien een vlak veldje.

Maar het is er nog. De randen zijn niet meer zo brokkelig, ik val er niet zo makkelijk meer in, want ik ken de weg er omheen. De kransen zijn bloemetjes geworden.

Maar het is er nog. Het zal er altijd zijn.

 

Vannacht droomde ik van haar.  Manlief had een verrassing voor mij – misschien was ik jarig ofzo? – en ik ging ergens binnen en daar stond een soort fanfare te spelen en zij stond daar ook en ik gaf haar een knuffel.

Toen werd ik wakker en zei manlief dat hij een verrassing voor mij had – ben ik jarig vandaag? – en ik ging ergens binnen daar stond een soort fanfare te spelen en zij stond daar ook en ik zei ‘hey dit heb ik net gedroomd, kom hier dat ik je een knuffel geef’.

En toen werd ik echt wakker.

 

En de aarde ging nog een keer rond de zon en ik kan haar niet knuffelen.

Want dit is ‘na’. Dit is leven met de krater.

 

En ‘nooit meer’ is nog nooit zo hard geweest.