Ik sta met mijn blote voeten op het natte zand, het waait wat maar is nog aangenaam warm. We hebben zachte truien en korte broeken, een ideale combinatie.

Ik kijk naar mijn twee favoriete jongens, die hun tenen voorzichtig- en minder voorzichtig – in de plassen dippen die net ontstaan zijn. De zee doet me altijd deugd.

We lijken alleen op het strand. Wij met zijn drietjes.

De oudste zoekt naar toren-schelpjes, speciaal voor het nichtje dat er de dag voordien geen gevonden had. Ik kijk met een half oog mee, want hij is super enthousiast aan het vertellen hoe blij dat nichtje gaat zijn met haar cadeautje. Hij zeult heel wat ‘gewone’ schelpen aan, ik discuteer niet en steek alles, na een kort ‘afwasje’ in mijn zak.

Waarom heb ik anders zakken, toch?

De jongste heeft ontdekt dat je niet écht tot in de zee hoeft om spetters te maken. Hij springt en springt in de plasjes en geniet van de druppels. Wat is het met kinderen en water? De zee doet altijd deugd.

Hij roept heel luid als hij springt. Ik versta het niet goed.

‘Wat zegt hij?’ vraag ik aan de oudste, die vaak de peutertaal sneller snapt. Maar die is te geconcentreerd naar het zand aan het staren.

Dan versta ik het. Hij bedoelt natuurlijk ‘HOPLA‘! wanneer hij springt. Maar dat roept hij niet, of toch niet helemaal.

Ik lach luidop en doe daarna volop mee met roepen. Voor ik het weet staan we daar met drie, en brullen we bij elke sprong samen ‘HOPPESLAAAAAA‘.

*sploesj*

HOPPESLAAA

*sploesj*

HOPPESLAAA