Toen ik jong(er) was, voelde ik veel.

Op zich was dat handig, want ik kwam in een kamer en voelde meteen welke stemming er hing. Ik kon snel inspelen op iemand zijn humeur, nog voor die er iets van gezegd had.

En als er wel iets gezegd werd, dan hoorde ik altijd meer dan louter die woorden. Ik hoorde wat er écht bedoeld werd. En ik kan je verzekeren, dat dat bij tienermeisjes vaak een wereld van verschil is.

Ik herinner me dat ik in de gang op de trap zat met de telefoon (zo ging dat dan he, remember dat de telefoon vast zat aan de muur?) en aan het inpraten was op een meisje dat niet durfde meegaan op skiklassen. Ik heb toen blijkbaar een bijzonder coachende speech gehouden, want haar mama, die meeluisterde vanaf een ander toestel (remember, dat dat zo nog kon, meeluisteren op dezelfde lijn?) zei daarna ‘als zij als 12-jarige jou zo kan motiveren, dan vind ik dat je zeker met haar mag mee gaan op skiklassen’.

Om maar te zeggen, het zat er al vroeg in.

Aan de andere kant was dat vaak ook gewoon niét handig. Want als ik die kamer binnenkwam, en de sfeer was allesbehalve vrolijk, of gewoonweg vijandig (wat bij tienermeisjes ook al wel eens het geval is), dan viel dat als een blok stenen op mij. Ik probeerde dan ‘gewoon’ te doen, maar ook als ik daarna weg stapte van de situatie, kon ik dat niet meteen afschudden en sleepte ik dat ‘zware’ nog een hele tijd mee. En soms was het gewoon iets fysiek – als iemand echt verdriet of pijn had, dan voelde ik letterlijk iets samenkrimpen in mij, iets dat meevoelt.

En toen ik later ergens begin het middelbaar echt ernstig gepest werd, was dat ontzettend heftig. Ik besloot na heel veel ‘doen alsof je het niet aantrekt‘ en ‘doen alsof je het negeert‘ (news flash: dat helpt dus niet), dat ik een andere strategie nodig had. Namelijk die van ‘aanval is de beste verdediging‘.

Ik herinner me heel bewust de dag dat ik dit besliste en dat ik een muur om me heen begon te bouwen.

Ik begon scheldwoorden van buiten te leren, en verpletterende commentaren te oefenen. Iedereen die een opmerking maakte op mij, maakte ik met de grond gelijk, en dan op een manier dat ik de rest van de groep op mijn hand kreeg.

Okee, het pesten werd veel minder, en ik kon plezier maken met mijn klasgenoten, maar ik had zo goed als geen enkele échte vriend. Maar hey, dat was dan maar zo, toch?

Gelukkig kwam ik op de universiteit wat muren-afbrekers tegen.

En Manlief merkte al snel, dat als ik ergens een subtekst in hoorde, dat ik meestal gelijk had.

Toch was het pas vorig jaar, toen ik tegen een andere muur botste (hoewel, misschien was het dezelfde?), dat ik begon te werken aan écht opnieuw voelen. En wow, wat een verschil is dat.

Misschien heeft het zo lang geduurd, omdat onze voorbije 15 jaar bijzonder geplaagd waren door verschrikkelijke gebeurtenissen. Begrijp me niet verkeerd, ook de mooiste dagen uit mijn leven vallen in die tijd. Maar goed, we hebben ‘ons deel van de miserie’ wel gehad, denk ik. Het was toen geen echte keuze om niet te veel te voelen, het was een overlevingsstrategie. Ik ben helemaal van ‘je verdriet doorvoelen’, maar er is maar zoveel dat een mens tegelijk kan verwerken.

En als mensen zeiden dat je moet doen wat goed voelt, dat als je doet waar je gelukkig van wordt, dat het dan wel in orde komt – wel… ik dacht écht dat dat een boutade was. Zoiets dat gezegd wordt, maar dat stiekem gewoon niet waar of haalbaar is.

En pas vorig jaar, toen ik de eerste opleiding rond hoogbegaafdheid volgde, en er zoveel stukjes op zijn plaats vielen, en ik na zoveel jaar nog eens écht enthousiast over iets werd, en tijd kreeg (en nam!) om te rusten en me dus niet uitgeput voelde – toen begon ik te denken dat het misschien wel eens echt waar zou kunnen zijn.

En sindsdien probeer ik weer meer te voelen.

Wat goed voelt voor mij. Waar ik een grens moet trekken (bij het nieuws kijken bijvoorbeeld, man, wat een ellende allemaal, ik ben er telkens niet goed van). Dat ik voor mezelf mag kiezen, ook als dat wat minder comfortabel is voor de ander.

Waar ik in mijn hoofd van denk ‘ja‘ maar waarvan mijn lijf toch zachtjes duwt van ‘nee‘. Hoe hard heb ik dit genegeerd de voorbije jaren?

Ontzettend hard, zoveel is zeker.

Het is een leerproces, dat voelen. En die grenzen stellen, man man! Maar als ik zie waar het me al gebracht heeft, dan denk ik – oh ja… veel voelen is wél nuttig.

Ja, je kan het best een beetje begrenzen. Maar je hoeft het niet in beton te gieten.