Ik schreef al eerder over mijn groottantes. Zij waren de jongere zussen van mijn oma, en ze zijn meer dan mijn halve leven een soort rustige haven geweest.

Een rustige, maar ook een bijzondere haven. Want de groottantes, Tante Li (Nelly) en Tante Renée, respectievelijk 18 en 25 toen WO II uitbrak, waren een beetje blijven steken in de tijd.

Daar de woensdagnamiddagen van mijn schoolcarrière doorbrengen, was een beetje als tijdreizen.

De tv was nog zwart/wit en een afstandsbediening werd niet gebruikt. De keuken had geen dampkap, en zelfs geen warm water – de afwas werd in teiltjes gedaan met water dat opgewarmd werd op het gasvuur. Kleren werden zelf gemaakt of op de markt gekocht. In de lente werd er van de living verhuisd naar de veranda – tot deze dubbel glas kreeg en dus het jaar rond warm genoeg bevonden werd. Ik herinner me nog dat er centrale verwarming werd aangelegd. En dat ze overschakelden op 220 volt na een fikse waarschuwing van de brandweer – maar voornamelijk ook omdat ze geen lampen meer vond op de rommelmarkt.

Maar ik was daar graag. Het is een warm stukje van mijn kindertijd.

Recent besefte ik dat heel wat van de dingen die zij deden, en waar we toen als familie wel wat om gniffelden, nu weer helemaal ‘in’ zijn. Of eigenlijk een heel goed idee blijken. Ik verklaar me nader.

Wij vonden het vroeger erg grappig dat de tantes

• plastiek zakjes uitwasten en hergebruikten
• allerlei doosjes en potjes bijhielden en hergebruikten
• een hele koe of een deel van een varken gingen kopen op ‘den abattoir‘ en dat zelf versneden om zo kwaliteitsvol en goedkoper vlees te eten
• niets zouden weggooien omdat er een gat inzat, maar dat dan weer oplapten en dingen echt ‘op’ gebruikten
• het kleinste overschotje eten invroren om later op te maken, zelfs al ging het over een paar lepels erwtjes

Wat blijkt nu? Mijn groottantes waren werkelijk ecologische pioniers! Wij waren lustig plastic en weet ik wat aan het verbruiken en aan het weggooien na één gebruik en zij waren gewoon visionair (en mega zuinig).

(Okee, even voorbij gaan aan het feit dat hun huis een lekke doos was- totaal niet geïsoleerd. Daar stond dan weer tegenover dat ze niet veel kamers verwarmden, of alleen als ze er echt waren-... en dan nog...).

Ze hebben door de vooruitgang gelijk gekregen.

Ach, wat was het een zorgeloze tijd, die woensdagnamiddagen. Wat zouden ze mijn kinderen bewonderen, nee kom, verafgoden. En wat heb ik lang gedacht, dat ze gewoon eeuwig zouden blijven leven, in een huis dat stilstond in de tijd.

Dan kon ik je nu op een super-niet-digitale manier proficiat wensen met je 100ste verjaardag, Tante Li. Want het internet, … ik vrees dat ik het nooit deftig uitgelegd gekregen heb.

Miss you.