Hoooooiiii pipeloi!

Als ik een koffie klasj van twee maanden tegelijk schrijf, dan kan dat verschillende dingen betekenen.

1e mogelijkheid: ik ben in een totale zen-modus gegaan en drijf mentaal op zo een wolkje dat ik er gewoon niet aan gedacht heb om te schrijven.
2e mogelijkheid: er kwam vanalles tegelijk naar beneden gedonderd en yours truly kreeg het nét allemaal rond (of nét allemaal niet rond, afhankelijk van het moment).

Wat denk je? Deur nr. 2, jawel.

Dus zet je erbij, neem een koffietje en ik neem je even mee door de voorbije twee maanden.

Januari

De kerstvakantie was fijn en ook best druk – ik ging een vriendin helpen met verhuizen, ik hees (hijste?) me in mijn trouwkleed voor een fotoshoot van mijn zus (voor haar fotografie cursus), ik zag vrienden en er werden nog cadeautjes uitgedeeld.
Daarna werd het iets minder gezellig – de klas van Krullenbol moest in quarantaine, Kleine broer kreeg een oorontsteking… het kwam erop neer dat niemand hier eigenlijk corona heeft gehad, maar toch was er altijd wel iemand thuis. Tegelijk leek het C-virus echt overal te zitten, en werden er heel wat afspraken en gezelligheden geannuleerd omdat er altijd wel ergens een besmetting zat.

De maand was daarom ook sneller om dan ik had gedacht.

Maar aan de start van februari, op het feest van het licht, ben ik jarig, en manlief had twee halve dagen in de agenda geblokkeerd omdat hij verrassingen had gepland. En weet je wat? Ik ben gek op verrassingen!

Februari

Jarig
Maarrr… het liep anders dan verwacht. Op 1 februari kregen we het telefoontje waar we al eventjes voor vreesden: de lieve oma van Manlief was er niet meer. Op een maand na haalde ze haar 96ste verjaardag niet. Ik zou zoveel kunnen schrijven over deze dame, die ik zelf meer dan 20 jaar ‘oma’ mocht noemen. Laat ik het houden op: ze was fantastisch, we gaan haar missen.

We wilden toch nog uit eten gaan voor mijn verjaardag, want oma zou dat zeker zo willen. Zij was er eentje van bij alle feestjes zijn, en alles vieren wat je kan. Maar toen besliste Kleine Broer, of liever de 39,5° op de thermometer, er anders over.

Dankzij een lieve vriendin, die twee uurtjes kwam oppassen, konden we op mijn verjaardag toch nog even samen lunchen.
En een paar dagen later konden er toch een paar vrienden komen brunchen, wat gewoon super gezellig was (al testte één van het de dag erna positief. Maar wij bleven tegen onze verwachting in, negatief.)

Afscheid

De week erop was het afscheid, en tegelijk kregen we ook nog het trieste nieuws dat de vader van een goede vriend zijn strijd tegen pancreaskanker had verloren. Zijn begrafenis was aan de andere kant van het land, en net op een dag dat Manlief een hele dag naar Zwitserland moest. Het werd dus een solo uitstap, maar ik ben uiteraard gegaan. Ik weet nog heel goed dat een volle kerk toch een snippertje troost kan bieden.

Sollicitatie

Dat was dus een week van 2 begrafenissen, én een ‘flash sollicitatie‘. Ik was niet meteen aan het uitkijken naar een job, maar zag iets passeren dat ik niet kon laten gaan. Mijn cv en brief moesten binnen zijn op maandag, en zij wensten een gesprek te hebben met mij die donderdagavond, om 21u15 (online). Toen ik beleefd aangaf dat dit tijdstip mij niet echt paste – wie is er op zijn best om 21u ’s avonds, met twee al dan niet slapende kindjes thuis, ik in elk geval niet – drongen ze aan. Dus uiteindelijk stemde ik toe.

Toen stuurden ze op donderdagochtend, dus 12u voor de sollicitatie, nog een verrassing, maar eentje van het soort waar ik niet gek op ben: een casus die ik diende voor te bereiden en te bespreken die zelfde avond. Ik heb dat dus gedaan, alles laten vallen om een hele dag voor te bereiden, maar het voelde echt helemaal niet goed (respect voor work/life balance, iemand?). In die mate dat ik na het gesprek ’s avonds, dat 21 min heeft geduurd en waarbij ik zelf welgeteld 1 vraag kon stellen (nl. waar is de job eigenlijk, dit staat niet in de vacature?), al beslist had dat dit het hem niet ging worden…

Uiteindelijk belden ze me niet de volgende dag, zoals beloofd, maar een week later met de melding dat ik 2e geworden was. Ik heb vriendelijk bedankt voor de info. Ik denk echt dat ik het zou afgewezen hebben, zo oud en wijs ben ik ondertussen wel geworden.

Is dat mijn idee of is solliciteren toch vaak iets dat niet zo goed is voor je zelfbeeld? Zelfs als je de job krijgt, lijkt het wel alsof jij je maar in alle bochten moet wringen, jij moet alles maar goed vinden en knikken…?

Stappen richting zelfstandige worden

Ondertussen ben ik niet langer op ziekteverlof, maar wel nog in de opzegperiode van mijn vorig werk. Ik neem die tijd om alles uit te zoeken over het starten als zelfstandige, ik heb me ook ingeschreven in een aantal cursussen en ik kijk er heel erg naar uit daar aan te beginnen.
Ik merk wel dat ook de instanties die zogezegd de antwoorden hebben, vaak naar elkaar doorverwijzen, en zo ben ik al snel drie afspraken aan het maken bij drie instellingen om 1 vraag beantwoord te zien.

Dat soort admin kost mij enorm veel energie, ik voel altijd veel weerstand om eraan te beginnen. Nu ook weer, nu ik (op hele korte termijn) wil doorgeven dat ik niet langer op ziekteverlof ben, krijg ik niemand telefonisch vast, is de eerste online afspraak op 13 april mogelijk en geeft de website van de VDAB steeds een foutmelding. Zucht.

Maar, hoewel ik het met momenten in mijn broek doe omdat ik niets weet over zelfstandige zijn en niet weet hoe ik daar geld mee ga verdienen en of ik na een paar opleidingen dat wel ga durven enzo… toch voelt het ook wel goed. En ergens weet ik ook wel dat ik op mijn pootjes zal landen. Mijn neiging om mij ergens in vast te bijten en er dan allesallesalles van te weten te komen, zal mij hier ook weer helpen.

… Of hoe het soms ook gewoon leuk is jezelf een beetje beter te kennen en na alles van de voorbije jaren enigszins te gaan vertrouwen op je buikgevoel.