‘Je moet er gewoon opnieuw aan beginnen. Je zegt, okee nu start ik. En dan doe je dat.’

Ongetwijfeld één van de helderste adviezen die ik ooit kreeg, in dit geval toegespitst op mijn verzuchting dat ik zo graag weer in mijn pen/toetsenbord wilde kruipen. Ik las het, en ik dacht ‘ja. JA! Ik ga dat gewoon doen’. 

En toen ging er alweer een maand voorbij.

Toen ik werkte, zei ik wel eens dat de dagen voorbij denderden. Nu ik thuis ben met een baby, is dat niet zo. Ze sluipen. Alsof je even met een dampende kop koffie in de hand naar buiten aan het kijken bent, en wanneer je opkijkt, ben je twee weken verder. Je hebt genoten van het moment, maar evengoed ben je verbaasd en verdwaasd over de tijd die voorbijgegaan is.

Maar dan zonder dampende koffie want ik ben panisch dat ik dat zou morsen op bovengenoemde baby. 

Ik had ook een hele mooie lijst excuses. Prachtige excuses, pareltjes. Ik ben moe. Dat is normaal, maar dat schijnt aan het creatieve stukje van mijn brein te vreten. 

Mijn computer doet er 14 minuten over om een Word document te openen. Dat is geen literaire overdrijving, dat is opgemeten en al. Dat macbookje van mij is vijf jaar, en zoals we allemaal wel weten is dat bijna een eeuw in laptopjaren. Dingen lopen dan niet meer zo vlot.

En… ik heb een baby. Mic drop. 

Aan de andere kant bleef het dus kriebelen. Want als je dag uit anderhalf keer meer wakkere uren bestaat dan normaal, en je die grotendeels alleen doorbrengt dan heb je – zelfs met een beneveld vermoeid brein – tijd om te denken. Wat zeg ik, te peinzen zelfs. 

En dan gebeurt het dat je op een gewone dinsdagochtend, na een behoorlijk woelige nacht met weinig slaap, gevolgd door te veel cafeïne, je toch achter je ouwe getrouwe toetsenbord belandt, terwijl de baby slaapt. 

En dan begin je. Je zegt ‘okee, nu start ik.’ 

En dan doe je dat.