2 juli. De eerste officiële dag van de grote vakantie.

 

Stond op de planning: in de voormiddag naar de speeltuin gaan, op de middag misschien een dutje en in de namiddag naar de winkel en in bad.

 

Gisteren was het al een topdag geweest. We waren gaan barbecueën bij Papo en daar waren zijn tante en zijn peter ook. Peter is niet minder dan een idool, dus dat we mee mochten op de boswandeling was ‘écht heel supertof’. De boswandeling viel wat langer uit dan verwacht, en hoewel hij zijn beste beentje voorzette, was het vaatje wel ‘af’ die avond.

Onderweg naar ons huis viel hij in slaap in de auto, hij liet zich ‘transfereren’ naar bed en sliep voor het eerst in ik-weet-niet-hoe-lang 13uur aan één stuk.

 

Vanmorgen was hij heel vrolijk, maar al snel werd me duidelijk dat de speeltuin te hoog gegrepen was. Ja, hij had er zeker zin in. Ja, hij wilde me wel even helpen met zonnecrème smeren. Maar nee, de verdere stappen kwamen er maar niet van.

 

Ik liet het zijn. Hij mag van mij gerust een paar dagen rust. Het einde van het schooljaar was niet niets en de voorbije week was niet zo gestructureerd als anders: dat kost energie.

 

Daarom suggereerde ik voorzichtig na de boterhammetjes met komkommerwieltjes of we niet eventjes zouden gaan rusten (je weet wel: ‘neeeee, niet slapen schat, gewoon een beetje rusten’).

 

De eerste poging was mislukt, maar daarna gaf hij zelf aan moe te zijn. Ik vroeg of hij naar zijn eigen kamertje wilde, met het maantje en de wolkjes, of naar de kamer van mama en papa (niet de standaard optie, maar het is daar momenteel wel een paar graden koeler). Hij koos het laatste, niet de wolkjes.

 

Of mama even bij hem wilde blijven liggen? Dat wou mama wel.

‘Ola mama, jij hebt geen lakentje. Ik leg mijn doekjes.’

 

Met het grootste geduld en precisie legt hij vier tetradoekjes één voor één op mij. Geen plekje arm mag onbedekt blijven, ondanks mijn terloopse opmerking dat ik het echt wel warm genoeg heb.

‘Zo mama, nu heb jij geen koud’.

‘Dank je wel schatje, dat is heel lief. Laat ons nu even rusten.’

 

Nu wilt hij ‘ondersteboven’ gaan liggen (met zijn hoofd naar het voeteinde). Een kleine verhuis volgt. Opeens ligt zijn hoofd weer naast dat van mij. Ik tuur tussen mijn wimpers. Hij lacht zijn kleine tandjes bloot.

 

‘Mama, wij zijn beste vrienden’.

 

Geen vraag. Geen bevestiging nodig.

 

Het is alsof mijn hart trilt.

Niet in zijn kamer. Wel op wolkjes.